និតិធុរកិច្ច និង នីតិក្រុមហ៊ុន
១.
តាមមាត្រា១នៃច្បាប់ស្ដីពីវិធានពាណិជ្ជកម្ម និងបញ្ជីពាណិជ្ជកម្មបញ្ញត្តិថា ពាណិជ្ជករ
គឺជារូបវន្តបុគ្គល ឬនិតិបុគ្គលទាំងឡាយណាដែលធ្វើពាណិជ្ជកិច្ច
ហើយយកពាណិជ្ជកិច្ចនោះជាមុខរបរខ្លួនជាប្រចាំ បានន័យថាៈ
§
វាត្រូវអនុវត្តចំពោះពាណិជ្ជករជារូបវន្តបុគ្គល
តែមិនចំពោះពាណិជ្ជករជានិតិបុគ្គលទាំងអស់នោះទេ។
§
លក្ខខណ្ឌបំពេញដែលត្រូវទាមទារចំពោះរូបវន្តបុគ្គលដើម្បីឲ្យទទួលបាននូវលក្ខណៈសម្បត្តិជាពាណិជ្ជករ។
២. ពាណិជ្ជករជានីតិបុគ្គល គឺជានីតិបុគ្គលដែលធ្វើសកម្មភាពក្នុងកិច្ចការជំនួញដែលអាចជាក្រុមហ៊ុនពាណិជ្ចកម្មតាមទម្រង់
ជានីតិបុគ្គលឯកជន និងជានីតិបុគ្គលសាធារណៈ។ហើយនីតិបុគ្គល គឺសំដៅទៅរកក្រុមហ៊ុនពាណិជ្ជកម្មតាមរយៈកម្មវត្ថុរបស់វា
ហើយក្រុមហ៊ុនទាំងអស់ត្រូវបំពាក់ទៅដោយនីតិបុគ្គលភាពដើម្បីឲ្យបានលក្ខណៈសម្បត្តិជាពាណិជ្ជករ។
ឧទាហរណ៍ៈ
ក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិនិងក្រុមហ៊ុនមូលធន
ក្រុមហ៊ុនស៊ីវិលនិងសមាគមមានទិសដៅស្វែងរកផលប្រយោជន៍ផ្នែកសេដ្ឋកិច្ច ក្រុមហ៊ុនរដ្ឋក្រុមហ៊ុនចម្រុះ(រដ្ឋនិងឯកជន)
និងស្ថាប័នសាធារណៈ(សភាពាណិជ្ជកម្ម)។
៣. ធាតុផ្សំគ្មានរូបនៃមូលនិធិពាណិជ្ជកម្មមានៈ
§ អតិថិតាៈ
គឺជាសំណុំមនុស្ស *អតិថិជន* ដែលទៅជួបជាមួយពាណិជ្ជករដើម្បីទិញ លក់ ទំនិញ
ជួលសំភារៈ ឬទាក់ទងផ្នែកសេវាដែលគេត្រូវការ និងសារធាតុសំខាន់ដែលជាចរិតលក្ខណៈនៃមូលនិធិពាណិជ្ជកម្ម។តម្លៃរបស់វាកំណត់ទៅតាមចំនួនទឹកប្រាក់ចេញចូល
និងទម្លាប់ប្រើប្រាស់វិជ្ជាជីវៈ។
§ នាមករណ៍
ឬយីហោក្រុមហ៊ុន គឺជាឈ្មោះរបស់ក្រុមហ៊ុនពាណិជ្ជកម្មនោះ ដែលអាចជាឈ្មោះរបស់ពាណិជ្ជករម្នាក់
ឬច្រើននាក់ ដោយសារត្រកូល រហស្សនាម ឬការហៅតាមតែការនឹកឃើញដែលល្បី ។
§ ផ្លាកសញ្ញាៈគឺជាទ្រព្យផ្ដាច់មុខក្នុងការធ្វើពាណិជ្ជកម្ម។
§ សិទ្ធិលើភតិសន្យាៈ
គឺជាសិទ្ធិលើការជួលទីតាំង និងជាសិទ្ធិលើអចលនវត្ថុដែលជាផ្នែកមួយនៃនីតិពាណិជ្ជកម្ម។
§ សិទ្ធិលើកម្មសិទ្ធិឧស្សាហកម្មៈ
គឺជាទ្រព្យធន
ប្រភេទអរូបដែលផ្ដល់ឲ្យម្ចាស់របស់វានូវសិទ្ធិផ្ដាច់មុខក្នុងការធ្វើអាជីវកម្ម(លើការបង្កើតថ្មីញ)។
ដែលសំដៅទៅលើ ប្រកាសនីយបត្រ ផ្លាកសញ្ញាផលិតកម្ម គំនូរ និងគំរូផ្សេងៗ ឬសញ្ញាផលិតកម្ម
ពាណិជ្ជកម្ម ឬសេវាកម្ម។
៥.
លក្ខខណ្ឌសុពលភាពនៃកិច្ចសន្យាមានៈ
· ការព្រមព្រៀងៈ
គឺជាការជួបគ្នារវាងសំណើរនិងស្វីការដែលត្រូវគ្នា
ដែលសំណើរគឺជាការសុំបង្កើតកិច្ចសន្យាដែលធ្វើឡើងដោយមានឆន្ទៈភ្ជាប់ខ្លួនជាមួយចំណងគតិយុត្តិក្នុងករណីដែលមានស្វីការ
ពោលគឺការព្រមរបស់ភាគីម្ខាងទៀតចំពោះសំណើនេះ។ រីឯស្វីការ គឺជាការបង្ហាញឆន្ទៈ
ដែលអ្នកទទួលសំណើរយល់ព្រមចំពោះសំណើរនោះ។
· សមត្ថភាពៈ
ជាអំណាចរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗក្នុងការចូលរួមក្នុងជីវភាពគតិយុត្តិ។
សមត្ថភាពដែលបុគ្គលម្នាក់ៗមានៈ
- អនីតិជនៈ
អនីតិជនមិនអាចជាពាណិជ្ជករបានទេ ប៉ុន្តែគេអាចជាម្ចាស់ភាគហ៊ុននៃក្រុមហ៊ុនមួយបាន ទោះបីជាគេមិនទាន់រួចផុតពីការគ្រប់គ្រងរបស់អាណាព្យាបាលក៏ដោយ។
- នីតិជនៈ
សំដៅលើជនដែលអសមត្ថភាព (វិកលចរិត) មិនអាចធ្វើជាសមាជិកក្រុមហ៊ុនបានឡើយ។
- ក្រុមហ៊ុនរវាងស្វាមី
និងភរិយាៈ យោងទៅតាមមាត្រា៦
នៃច្បាប់ស្ដីពីវិធានពាណិជ្ជកម្មនិងបញ្ជីពាណិជ្ជកម្មចែងថា “សហព័ទ្ធនៃពាណិជ្ជករត្រូវចាត់ទុកថាជាពាណិជ្ជករដែរ
បើសហព័ទ្ធនោះប្រកបរបរពាណិជ្ជកម្ម ដែលមានចុះក្នុងបញ្ជីពាណិជ្ជកម្មដោយឡែក។
- នីតិបុគ្គលៈ
នីតិបុគ្គលចែកចេញជាពីរគឺៈ
vនីតិបុគ្គលនៃនីតិឯកជនៈ
នីតិបុគ្គលឯកជនដែលមានសមត្ថភាពគតិយុត្តិអាចចុះឈ្មោះជាវភាគហ៊ុនឬចំណែកហ៊ុនរបស់ក្រុមហ៊ុនណាមួយផ្សេងទៀតបាន។
vនីតិបុគ្គលនៃនីតិសាធារណៈ
Ø រដ្ឋក៏អាចជាវភាគហ៊ុន
ឬចំណែកហ៊ុនបាន។
Ø សមូហភាពសារធារណៈ
ដូចជាខេត្តក្រុងឃុំសង្កាត់រឺក្រសួងអាចចូលរួមក្នុងការបង្កើតក្រុមហ៊ុនចំរុះបាន។
Ø ស្ថាប័នសាធារណៈ
ដូចជាមន្ទីរពេទ្យ អាចចូលរួមក្នុងការបង្កើតក្រុមហ៊ុនបាន បើសិនជាសកម្មភាពនៃស្ថាប័ននេះដាក់បញ្ចូលគ្នាបានជាមួយកម្មវត្ថុក្រុមហ៊ុនបាន។
· កម្មវត្ថុៈ
គឺជាការប្រកបពាណិជ្ជកម្ម ជាសកម្មភាពទិញលក់ទំនិញ
ឬសេវាដែលត្រូវបានអនុវត្តជាប្រចាំក្នុងគោលដៅធ្វើការដោះដូរ និងស្វែងរកចំណេញ
និងសំដៅទៅដល់សកម្មភាពពាណិជ្ជកម្មរវបស់ក្រុមហ៊ុនដែលនឹងត្រូវបង្កើត។
៦.
ការព្រមព្រៀងមួយដែលបានចាត់ទុកជាបានការ លុះត្រាតែគេចផុតពីវិការៈទាំងបី
វិការៈទាំងបីមាន គ្មានការភ័ន្តច្រឡំគ្មានការបោកប្រាស់បន្លំ គ្មានហឹង្សា។
· ការភ័ន្តច្រឡំមានពីររបៀបគឺ៖
- ការភ័ន្តច្រឡំលើកម្មវត្ថុៈ
គឺជាការភ័ន្តច្រឡំដែលកើតមានលើ ការវាយតម្លៃនៃគុណភាពភាគទុន
ទម្រង់ក្រុមហ៊ុន ការវាយលើលទ្ធភាពប្រព្រឹត្តិទៅ និងសំណង
ប្រភេទនៃកិច្ចសន្យា។
- ការភ័ន្តច្រឡំលើបុគ្គលៈ
វាគឺជាការភ័ន្តច្រឡំដែលសំដៅលើការកំណត់អត្តសញ្ញាណនៃបុគ្គលជាសមាជិក
ឬគុណភាពពិតប្រាកដរបស់វា។
· ឧបាយកលបន្លំៈ
គឺជាករណីដែលគូភាគីណាមួយនៃកិច្ចសន្យា
បានប្រើប្រាស់ឧបាយកលអ្វីមួយដើម្បីធ្វើឲ្យបុគ្គលម្នាក់ទៀតមានការភ័ន្តច្រឡំ
ហើយដោយសារការភ័ន្តច្រឡំនេះបាននាំឲ្យមានការចូលភាគហ៊ុន។
· ហឹង្សាៈ
គឺជាករណីនៃការបន្លំលើឆន្ទៈនៃបុគ្គលណាម្នាក់ដើម្បីឲ្យគេយល់ព្រមចូលហ៊ុន។
៧.
កម្មវត្ថុមិនស្របច្បាប់ឲ្យកិច្ចសន្យាមោឃភាព គឺដូចជាកម្មវត្ថុរបស់ក្រុមហ៊ុនដែលមិនស្របច្បាប់
ដែលមិនមានគោលដៅធ្វើអាជីវកម្ម ឬធ្វើសហគ្រាសដែលផ្ទុយនឹងសណ្ដាប់ធ្នាប់សាធារណៈ
ឬទំនៀមទំលាប់ល្អ ឬប្រឆាំងនឹងបទបញ្ញត្តិណាមួយដែលច្បាប់បានហាមឃាត់។
៨.
ធាតុផ្សំនៃកិច្ចសន្យាក្រុមហ៊ុនមានៈ
· សមាជិកក្រុមហ៊ុនៈ
គឺជាបុគ្គលទាំងឡាយ ដែលបានចូលហ៊ុនក្នុងការបង្កើតក្រុមហ៊ុន ជាអ្នកនាំភាគទុនចូលហ៊ុន
បានចូលរួមលើលទ្ធផលនៃក្រុមហ៊ុន និងមានឆន្ទៈរួបរួមគ្នាបង្កើតក្រុមហ៊ុន
ដែលសមាជិកចូលរួមយ៉ាងហោចណាស់មានពីរនាក់
ហើយលក្ខខណ្ឌក្រុមហ៊ុននឹងត្រូវបានបំពេញទោះបីថាអ្នកទាំងពីរនោះ
គឺជាប្ដីប្រពន្ធនឹងគ្នាក៏ដោយ។
· ភាគទុនៈ
គឺជាទ្រព្យសម្បត្តិ ដែលសមាជិកក្រុមហ៊ុនត្រូវតែនាំយកទៅចូលហ៊ុនដើម្បីបង្កើតក្រុមហ៊ុន
ពោលគឺសមាជិកណាម្នាក់អាចយកទៅចូលហ៊ុនទៅតាមៈ
- ប្រភេទនៃភាគទុន
គឺភាគទុនជាសាច់ប្រាក់ ភាគទុនជាវត្ថុ និងភាគទុនខាងជំនាញ។
- ភាគទុនជាសាច់ប្រាក់
គឺជាភាគទុនដែលមានលក្ខណៈទូទៅបំផុត ដែលការបង់ភាគទុនជាសាច់ប្រាក់ត្រូវបានកំណត់ដោយសេរីតាមលក្ខន្តិកៈដែលមានចែងរបស់ក្រុមហ៊ុន។
- ភាគទុនជាវត្ថុ
អាចជាចលនវត្ថុ ឬអចលនវត្ថុ មូលនិធិពាណិជ្ជកម្ម ឬអញ្ញាប័ណ្ណនៃការបង្កើតថ្មី
អាចធ្វើឡើងក្រោមរូបភាព ជាកម្មសិទ្ធិ ឬសិទ្ធិអាស្រ័យផល។
- ភាគទុនខាងជំនាញ
គឺជាការដាក់ភាគទុនជាសេវាដែលជាចំណេះដឹង ឬបទពិសោធន៍ ឬសកម្មភាពផ្សេងៗ ដែលសន្យានឹងក្រុមហ៊ុនថានឹងនាំមកឲ្យក្រុមហ៊ុននូវបចច្ចេកទេស
សេវាកម្ម ការងារផ្ទាល់ខ្លួន។
· ការចូលរួមលើលទ្ធផលៈ
អ្នកចូលរួមញភាគទុនទាំងអស់មានសិទ្ធិនឹងទទួលបានប្រាក់ចំណេញ
និងរួមចំណែកការខាតបង់របស់ក្រុមហ៊ុន។
· ឆន្ទៈរួមក្នុងការបង្កើតក្រុមហ៊ុន
មានជាអត្ថិភាពរបស់ខ្លួនជារៀងរហូត មិនមែនមានតែក្នុងពេលបង្កើតក្រុមហ៊ុននោះទេ
តែត្រូវមានទាំងក្នុងពេលប្រតិបត្តិការរបស់ក្រុមហ៊ុនផងដែរ។
៩.
ឆន្ទៈរួមក្នុងការបង្កើតក្រុមហ៊ុន គឺជាសុពលភាពគ្រប់ក្រុមហ៊ុន
ត្រូវចំណុះទៅនឹងអត្ថិភាពនៃសារធាតុ ដែលជាប្រភេទចិត្តសាស្រ្តគឺបំណង
ឬឆន្ទៈរួមគ្នាក្នុងការបង្កើតក្រុមហ៊ុន។
១០.
សហគ្រាសឯកបុគ្គល មានគុណសម្បត្តិ និងគុណវិបត្តិដូចជាៈ
v គុណសម្បត្តិសហគ្រាសឯកបុគ្គល
ទម្រង់ក្រុមហ៊ុនប្រភេទនេះមានគុណសម្បត្តិជាច្រើនដូចជាៈ
- ដើមទុនតិចៈ ក្នុងការបង្កើតក្រុមហ៊ុនប្រភេទនេះគឺចំណាយដើមទុនតែបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះដើម្បីបង្កើត
ហើយរីឯការចំណាយសំរាប់ប្រតិបត្តិការក៏មានលក្ខណៈទាបផងដែរ។
- ភាពងាយស្រួលនៃការគ្រប់គ្រងហិរញ្ញវត្ថុៈ
ការគ្រប់គ្រងហិរញ្ញវត្ថុគឺមានភាពងាយស្រួលជាងទម្រង់ក្រុមហ៊ុនផ្សេងៗ។
- ការរៀបចំពន្ធដារមានលក្ខណៈលឿន។
- ឯកកម្មសិទ្ធិករគឺជាអ្នកគ្រប់គ្រង
និងជាអ្នកសម្រេចចិត្តលើដំណើរការ។
- ឯកកម្មសិទ្ធិករទទួលយកប្រាក់ចំណេញតែម្នាក់ឯង។
- ទម្រង់ក្រុមហ៊ុនប្រភេទនេះងាយស្រួលក្នុងការរៀបចំបំផុត។
- ទម្រង់ក្រុមហ៊ុនប្រភេទនេះងាយស្រួលក្នុងការរំលាយចោលប្រសិនបើឯកកម្មសិទ្ធិករចង់។
v
គុណវិបត្តិសហគ្រាសឯកបុគ្គល
-
ការទទទួលខុសត្រូវផ្ទាល់ខ្លួនៈ
ឯកកម្មសិទ្ធិករគឺទទួលខុសត្រូវមិនកំណត់ទៅលើបំណុល
និងសកម្មភាពប្រតិបត្តិការរបស់ក្រុមហ៊ុនអាស្រ័យហេតុដូច្នេះហើយវាអាចមានការប៉ះពាល់ដល់ទ្រព្យសម្បត្តិផ្ទាល់ខ្លួន។
-
កង្វះខាតនៃការគ្រប់គ្រងហិរញ្ញវត្ថុៈ ជាទូទៅក្រុមហ៊ុននេះមិនមានប្រព័ន្ធគណនេយ្យអ្វីច្បាស់លាស់ទេ
ដូច្នេះហើយការគ្រប់គ្រងហិរញ្ញវត្ថុមានញភាពខ្វះខាត
អាចធ្វើឲ្យឯកកម្មសិទ្ធិករពិបាកក្នុងការតាមដានលំហូរប្រាក់ចេញចូលរបស់ខ្លួន។
-
ភាពជាម្ចាស់មានតែម្នាក់ៈ
វាអាចក្លាយជាផលលំបាកសំរាប់ការធ្វើការសំរេចចិត្តដឹកនាំឬប្រមូលដើមទុន។
១១. ប្រៀបធៀបក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិទូទៅ
និងក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិមានកម្រិតៈ
v ក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិទូទៅៈ
គឺជាកិច្ចសន្យារវាងបុគ្គលពីរ ឬច្រើនដែលបានដាក់រួមគ្នានូវទ្រព្យសម្បត្តិ ចំណេះដឹង
ឬសកម្មភាពរបស់បុគ្គលទាំងនោះ ដើម្បីប្រកបពាណិជ្ជកម្មរួម ក្នុងគោលបំណងរកប្រាក់ចំណេញ
ដែលក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិទូទៅអាចប្រមូលដើមទុនពីការចូលហ៊ុនរបស់សមាជិកទាំងអស់របស់ក្រុមហ៊ុន
ខ្ចីប្រាក់ពីតតិយជន ឬការបញ្ចូលសមាជិកថ្មីដែលបានចូលហ៊ុនបន្ថែម។
v ក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិមានកម្រិតៈ
គឺជាកិច្ចសន្យាដែលធ្វើឡើងរវាងសហកម្មសិទ្ធិករទូទៅម្នាក់ៗ
ឬច្រើននាក់ដែលមានបុគ្គលម្នាក់ត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យគ្រប់គ្រង
និងមានកាតព្វកិច្ចនៅក្នុងក្រុមហ៊ុនជាមួយសហកម្មសិទ្ធិករមានកម្រិតម្នាក់
ឬច្រើននាក់ដែលមានកាតព្វកិច្ចបង់ភាគទុនចូលទៅក្នុងក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិនោះ
ហើយក្រុមហ៊ុនអនុញ្ញាតឲ្យសមាជិកដែលជាសហកម្មសិទ្ធិករមានកម្រិតទទួលយកភាគទុនថ្មីៗទៀត
ពីព្រោះក្រុមហ៊ុននេះមិនតម្រូវឲ្យសមាជិកភាគហ៊ុនដែលមានកម្រិតចាត់ចែងអាជីវកម្មបានទេ
ហេតុនេះហើយវាមានភាពងាយស្រួលក្នុងការទទួលយកសមាជិកថ្មីៗ។
១២. ប្រៀបធៀបរវាងក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិទូទៅ
និងក្រុមហ៊ុនឯកជនទទួលខុសត្រូវមានកម្រិតៈ
v ក្រុមហ៊ុនឯកជនទទួលខុសត្រូវមានកម្រិតៈ
ជាទម្រង់នៃក្រុមហ៊ុនមូលធនដែលមានលក្ខណៈសម្គាល់ដូចជាៈ
-
មានសមាជិកពី២ នាក់ទៅ៣០នាក់
-
មិនអាចលក់ភាគហ៊ុនឬមូលប័ត្រជាសាធារណបានទេ
-
អាចមានការរឹតត្បិតមួយ ឬច្រើនលើការផ្ទេរចំណែកនៃភាគហ៊ុន
-
ទទួលស្គាល់ថាជាក្រុមហ៊ុនឯកជនទទួលខុសត្រូវមានកម្រិតចាប់ពីការចុះបញ្ជីពាណិជ្ជកម្មតាមបែបបទជាក់លាក់កំណត់ដោយប្រកាសរបស់ក្រសួងពាណិជ្ជកម្ម។
· ហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិមានកម្រិតៈ
គឺជាកិច្ចសន្យាដែលធ្វើឡើងរវាងសហកម្មសិទ្ធិករទូទៅម្នាក់ៗ
ឬច្រើននាក់ដែលមានបុគ្គលម្នាក់ត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យគ្រប់គ្រង និងមានកាតព្វកិច្ចនៅក្នុងក្រុមហ៊ុនជាមួយសហកម្មសិទ្ធិករមានកម្រិតម្នាក់
ឬច្រើននាក់ដែលមានកាតព្វកិច្ចបង់ភាគទុនចូលទៅក្នុងក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិនោះ
ហើយក្រុមហ៊ុនអនុញ្ញាតឲ្យសមាជិកដែលជាសហកម្មសិទ្ធិករមានកម្រិតទទួលយកភាគទុនថ្មីៗទៀត
ពីព្រោះក្រុមហ៊ុននេះមិនតម្រូវឲ្យសមាជិកភាគហ៊ុនដែលមានកម្រិតចាត់ចែងអាជីវកម្មបានទេ
ហេតុនេះហើយវាមានភាពងាយស្រួលក្នុងការទទួលយកសមាជិកថ្មីៗ។
១៣.
កត្តាដែលនាំមកនូវការបញ្ចប់តួនាទីរបស់អភិបាលនិងក្រុមប្រឹក្សាភិបាល
·
អភិបាលគឺ
-
ការមកដលនៃពេលវេលាៈ
មានសេរីភាពពេញលេញក្នុងតំណែងការកំណតរយៈពេលសម្រាប់តំណែងជាអភិបាល។
-
ហេតុការណ៍ផ្ទាល់ខ្លួន មរណៈភាព
ការកើនឡើងហេតុការណ៍ធសមត្ថភាព ការហាមមិនឲ្យដឹកនាំសហក្រាស ការប្រកាស ក្ស័យធន
និងព្រឹត្តិការណ៍ផ្សេងៗ ជម្ងឺ ដែលអាចរារាំងមិនឲ្យអភិបាលបំពេញតួនាទីបាន។
-
ការដកហូតងារ
ហូតចេញពីមុខតំណែងបាមដោយសំលេងភាពច្រើនដាច់ខាត់នៃម្ចាស់ហ៊ុនដែលមានសិទ្ធិបោះឆ្នោតទោះជាមានឬគ្មានមូលហេតុក៍ដោយ។
-
ការសំលាលេងពីតំណែង សុំលាពីតំណែងពេលណាក៏បាន
ដោយជូនដំណឹងជាលាយលក្ខណ៍អក្សរទៅក្រុមហ៊ុន។
·
ក្រុមប្រឹក្សាភិបាលគឺ
អាចត្រូវបានដកហូតពីមុខតំណែងដោយសំលេងភាគច្រើនដាច់ខាត់របស់អភិបាលទាំងឡាយ។
យោងតាមមាត្រា១២៧ នៃច្បាប់ស្ដីពីសហគ្រាស់ពាណិជ្ជកម្ម ក្រុមប្រឹក្សាភិបាលត្រូវបោះឆ្នោតច្រើសតាំងប្រធានពីក្នុងចំណោមសមាជិករបស់ខ្លួន។
-
អំណាចរបស់ប្រធានក្រុមប្រឹក្សាភិបាលៈយោងតាមច្បាប់ស្ដីពីសហគ្រាសពាណិជ្ជកម្មមានតួនាទីពីត្រួតស៊ីគ្នា
ជាប្រធានប្រឹក្សាភិបាលផងនិងជាអភិបាលផង។
-
ការទទួលខុសត្រូវរបស់ប្រធានក្រុមប្រឹក្សាភិបាលៈ ក៏ដូចជាអភិបាលផ្សេងៗទៀតផងដែរត្រូវមានការទទួលខុសត្រូវដូចគ្នាចំពោះបទល្មើសដែលខ្លួនបានប្រព្រឹត្តឡើង។
១៤.នៅពេលក្រុមហ៊ុនប្រកាសក្ស័យធន
និងចាប់ផ្ដើមជម្រះបញ្ជី ម្ចាស់បំណុលប្រភេទ
១៥. ពន្យល់ពាក្យ
ឥណទេយ្យៈសិទ្ធិម្ចាស់បំណុល
គាហកៈអ្នកកាន់រូបិយាណតិ្ត
បហារ័កៈអ្នកចេញបញ្ជា
បហារិតៈអ្នកទទួលបញ្ជាទូទាត់សង់
វិសមិតភាពៈគឺជាភាពរំខាន់ដលពាណិជ្ជករដទៃទៀតក្នុងការធ្វើពាណិជ្ជកម្ម។
បណ្ណធិការៈ
ជាអ្នកចូលរួមហ៊ុន
No comments:
Post a Comment