នីតិធុរកិច្ច និង​នីតិក្រុមហ៊ុន

​និតិធុរកិច្ច​ និង​ នីតិក្រុមហ៊ុន

១.​ តាមមាត្រា១​នៃច្បាប់ស្ដីពីវិធានពាណិជ្ជកម្ម និងបញ្ជីពាណិជ្ជកម្មបញ្ញត្តិថា ពាណិជ្ជករ គឺជារូបវន្តបុគ្គល ឬនិតិបុគ្គលទាំងឡាយណាដែលធ្វើពាណិជ្ជកិច្ច ហើយយកពាណិជ្ជកិច្ចនោះជាមុខរបរខ្លួនជាប្រចាំ បានន័យថាៈ

§ វាត្រូវអនុវត្តចំពោះពាណិជ្ជករជារូបវន្តបុគ្គល តែមិនចំពោះពាណិជ្ជករជានិតិបុគ្គលទាំងអស់នោះទេ។

§ លក្ខខណ្ឌបំពេញដែលត្រូវទាមទារចំពោះរូបវន្តបុគ្គលដើម្បីឲ្យទទួលបាននូវលក្ខណៈសម្បត្តិជាពាណិជ្ជករ។

២.​ ពាណិជ្ជករជានីតិបុគ្គល គឺជានីតិបុគ្គលដែលធ្វើសកម្មភាពក្នុងកិច្ចការជំនួញដែលអាចជាក្រុមហ៊ុនពាណិជ្ចកម្មតាមទម្រង់ ជានីតិបុគ្គលឯកជន និងជានីតិបុគ្គលសាធារណៈ។ហើយនីតិបុគ្គល គឺសំដៅទៅរកក្រុមហ៊ុនពាណិជ្ជកម្មតាមរយៈកម្មវត្ថុរបស់វា ហើយក្រុមហ៊ុនទាំងអស់ត្រូវបំពាក់ទៅដោយនីតិបុគ្គលភាពដើម្បីឲ្យបានលក្ខណៈសម្បត្តិជាពាណិជ្ជករ។

ឧទាហរណ៍ៈ ក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិនិងក្រុមហ៊ុនមូលធន ក្រុមហ៊ុនស៊ីវិលនិងសមាគមមានទិសដៅស្វែងរកផលប្រយោជន៍ផ្នែកសេដ្ឋកិច្ច ក្រុមហ៊ុនរដ្ឋក្រុមហ៊ុនចម្រុះ(រដ្ឋនិងឯកជន) និងស្ថាប័នសាធារណៈ(សភាពាណិជ្ជកម្ម)។

៣. ធាតុផ្សំគ្មានរូបនៃមូលនិធិពាណិជ្ជកម្មមានៈ

§ អតិថិតាៈ​ គឺជាសំណុំមនុស្ស ​‌‌*អតិថិជន* ដែលទៅជួបជាមួយពាណិជ្ជករដើម្បីទិញ លក់ ទំនិញ ជួលសំភារៈ ឬទាក់ទងផ្នែកសេវាដែលគេត្រូវការ និងសារធាតុសំខាន់ដែលជាចរិតលក្ខណៈនៃមូលនិធិពាណិជ្ជកម្ម។តម្លៃរបស់វាកំណត់ទៅតាមចំនួនទឹកប្រាក់ចេញចូល និងទម្លាប់ប្រើប្រាស់វិជ្ជាជីវៈ។

§ នាមករណ៍ ឬយីហោក្រុមហ៊ុន គឺជាឈ្មោះរបស់ក្រុមហ៊ុនពាណិជ្ជកម្មនោះ ដែលអាចជាឈ្មោះរបស់ពាណិជ្ជករម្នាក់ ឬច្រើននាក់ ដោយសារត្រកូល រហស្សនាម ឬការហៅតាមតែការនឹកឃើញដែលល្បី ។

§ ផ្លាកសញ្ញាៈគឺជាទ្រព្យផ្ដាច់មុខក្នុងការធ្វើពាណិជ្ជកម្ម។

§ សិទ្ធិលើភតិសន្យាៈ គឺជាសិទ្ធិលើការជួលទីតាំង និងជាសិទ្ធិលើអចលនវត្ថុដែលជាផ្នែកមួយនៃនីតិពាណិជ្ជកម្ម។

§ សិទ្ធិលើកម្មសិទ្ធិឧស្សាហកម្មៈ គឺជាទ្រព្យធន ប្រភេទអរូបដែលផ្ដល់ឲ្យម្ចាស់របស់វានូវសិទ្ធិផ្ដាច់មុខក្នុងការធ្វើអាជីវកម្ម(លើការបង្កើតថ្មីញ)។ ដែលសំដៅទៅលើ ប្រកាសនីយបត្រ ផ្លាកសញ្ញាផលិតកម្ម គំនូរ និងគំរូផ្សេងៗ ឬសញ្ញាផលិតកម្ម ពាណិជ្ជកម្ម ឬសេវាកម្ម។

៥. លក្ខខណ្ឌសុពលភាពនៃកិច្ចសន្យាមានៈ

·   ការព្រមព្រៀងៈ គឺជាការជួបគ្នារវាងសំណើរនិងស្វីការដែលត្រូវគ្នា ដែលសំណើរគឺជាការសុំបង្កើតកិច្ចសន្យាដែលធ្វើឡើងដោយមានឆន្ទៈភ្ជាប់ខ្លួនជាមួយចំណងគតិយុត្តិក្នុងករណីដែលមានស្វីការ ពោលគឺការព្រមរបស់ភាគីម្ខាងទៀតចំពោះសំណើនេះ។ រីឯស្វីការ គឺជាការបង្ហាញឆន្ទៈ ដែលអ្នកទទួលសំណើរយល់ព្រមចំពោះសំណើរនោះ។

·   សមត្ថភាពៈ ជាអំណាចរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗក្នុងការចូលរួមក្នុងជីវភាពគតិយុត្តិ។ សមត្ថភាពដែលបុគ្គលម្នាក់ៗមានៈ

-    អនីតិជនៈ អនីតិជនមិនអាចជាពាណិជ្ជករបានទេ ប៉ុន្តែគេអាចជាម្ចាស់ភាគហ៊ុននៃក្រុមហ៊ុនមួយបាន ទោះបីជាគេមិនទាន់រួចផុតពីការគ្រប់គ្រងរបស់អាណាព្យាបាលក៏ដោយ។

-    នីតិជនៈ សំដៅលើជនដែលអសមត្ថភាព (វិកលចរិត) មិនអាចធ្វើជាសមាជិកក្រុមហ៊ុនបានឡើយ។

-    ក្រុមហ៊ុនរវាងស្វាមី និងភរិយាៈ យោងទៅតាមមាត្រា៦ នៃច្បាប់ស្ដីពីវិធានពាណិជ្ជកម្មនិងបញ្ជីពាណិជ្ជកម្មចែងថា “សហព័ទ្ធនៃពាណិជ្ជករត្រូវចាត់ទុកថាជាពាណិជ្ជករដែរ បើសហព័ទ្ធនោះប្រកបរបរពាណិជ្ជកម្ម ដែលមានចុះក្នុងបញ្ជីពាណិជ្ជកម្មដោយឡែក។

-    នីតិបុគ្គលៈ នីតិបុគ្គលចែកចេញជាពីរគឺៈ

vនីតិបុគ្គលនៃនីតិឯកជនៈ នីតិបុគ្គលឯកជនដែលមានសមត្ថភាពគតិយុត្តិអាចចុះឈ្មោះជាវភាគហ៊ុន​ឬចំណែកហ៊ុនរបស់ក្រុមហ៊ុនណាមួយផ្សេងទៀតបាន។

vនីតិបុគ្គលនៃនីតិសាធារណៈ

Ø  រដ្ឋក៏អាចជាវភាគហ៊ុន ឬចំណែកហ៊ុនបាន។

Ø  សមូហភាពសារធារណៈ ដូចជាខេត្តក្រុងឃុំសង្កាត់រឺក្រសួងអាចចូលរួមក្នុងការបង្កើតក្រុមហ៊ុនចំរុះបាន។

Ø  ស្ថាប័នសាធារណៈ ដូចជាមន្ទីរពេទ្យ អាចចូលរួមក្នុងការបង្កើតក្រុមហ៊ុនបាន បើសិនជាសកម្មភាពនៃស្ថាប័ននេះដាក់បញ្ចូលគ្នាបានជាមួយកម្មវត្ថុក្រុមហ៊ុនបាន។

·   កម្មវត្ថុៈ គឺជាការប្រកបពាណិជ្ជកម្ម ជាសកម្មភាពទិញលក់ទំនិញ ឬសេវាដែលត្រូវបានអនុវត្តជាប្រចាំក្នុងគោលដៅធ្វើការដោះដូរ និងស្វែងរកចំណេញ​ និងសំដៅទៅដល់សកម្មភាពពាណិជ្ជកម្មរវបស់ក្រុមហ៊ុនដែលនឹងត្រូវបង្កើត។

៦. ការព្រមព្រៀងមួយដែលបានចាត់ទុកជាបានការ​ លុះត្រាតែគេចផុតពីវិការៈទាំងបី វិការៈទាំងបីមាន គ្មានការភ័ន្តច្រឡំគ្មានការបោកប្រាស់បន្លំ គ្មានហឹង្សា។

·   ការភ័ន្តច្រឡំមានពីររបៀបគឺ៖

-  ការភ័ន្តច្រឡំលើកម្មវត្ថុៈ គឺជាការភ័ន្តច្រឡំដែលកើតមានលើ ការវាយតម្លៃនៃគុណភាពភាគទុន ទម្រង់ក្រុមហ៊ុន ការវាយលើលទ្ធភាពប្រព្រឹត្តិទៅ និងសំណង ប្រភេទនៃកិច្ចសន្យា។

-  ការភ័ន្តច្រឡំលើបុគ្គលៈ វាគឺជាការភ័ន្តច្រឡំដែលសំដៅលើការកំណត់អត្តសញ្ញាណនៃបុគ្គលជាសមាជិក ឬគុណភាពពិតប្រាកដរបស់វា។

·   ឧបាយកលបន្លំៈ គឺជាករណីដែលគូភាគីណាមួយនៃកិច្ចសន្យា បានប្រើប្រាស់ឧបាយកលអ្វីមួយដើម្បីធ្វើឲ្យបុគ្គលម្នាក់ទៀតមានការភ័ន្តច្រឡំ ហើយដោយសារការភ័ន្តច្រឡំនេះបាននាំឲ្យមានការចូលភាគហ៊ុន។

·   ហឹង្សាៈ គឺជាករណីនៃការបន្លំលើឆន្ទៈនៃបុគ្គលណាម្នាក់ដើម្បីឲ្យគេយល់ព្រមចូលហ៊ុន។

៧. កម្មវត្ថុមិនស្របច្បាប់ឲ្យកិច្ចសន្យាមោឃភាព គឺដូចជាកម្មវត្ថុរបស់ក្រុមហ៊ុនដែលមិនស្របច្បាប់ ដែលមិនមានគោលដៅធ្វើអាជីវកម្ម ឬធ្វើសហគ្រាសដែលផ្ទុយនឹងសណ្ដាប់ធ្នាប់សាធារណៈ ឬទំនៀមទំលាប់ល្អ ឬប្រឆាំងនឹងបទបញ្ញត្តិណាមួយដែលច្បាប់បានហាមឃាត់។

៨. ធាតុផ្សំនៃកិច្ចសន្យាក្រុមហ៊ុនមានៈ

·   សមាជិកក្រុមហ៊ុនៈ គឺជាបុគ្គលទាំងឡាយ ដែលបានចូលហ៊ុនក្នុងការបង្កើតក្រុមហ៊ុន ជាអ្នកនាំភាគទុនចូលហ៊ុន​ បានចូលរួមលើលទ្ធផលនៃក្រុមហ៊ុន និងមានឆន្ទៈរួបរួមគ្នាបង្កើតក្រុមហ៊ុន​ ដែលសមាជិកចូលរួមយ៉ាងហោចណាស់មានពីរនាក់ ហើយលក្ខខណ្ឌក្រុមហ៊ុននឹងត្រូវបានបំពេញទោះបីថាអ្នកទាំងពីរនោះ គឺជាប្ដីប្រពន្ធនឹងគ្នាក៏ដោយ។

·   ភាគទុនៈ គឺជាទ្រព្យសម្បត្តិ ដែលសមាជិកក្រុមហ៊ុនត្រូវតែនាំយកទៅចូលហ៊ុនដើម្បីបង្កើតក្រុមហ៊ុន ពោលគឺសមាជិកណាម្នាក់អាចយកទៅចូលហ៊ុនទៅតាមៈ

-  ប្រភេទនៃភាគទុន គឺភាគទុនជាសាច់ប្រាក់ ភាគទុនជាវត្ថុ និងភាគទុនខាងជំនាញ។

-  ភាគទុនជាសាច់ប្រាក់ គឺជាភាគទុនដែលមានលក្ខណៈទូទៅបំផុត ដែលការបង់ភាគទុនជាសាច់ប្រាក់ត្រូវបានកំណត់ដោយសេរីតាមលក្ខន្តិកៈដែលមានចែងរបស់ក្រុមហ៊ុន។

-  ភាគទុនជាវត្ថុ អាចជាចលនវត្ថុ ឬអចលនវត្ថុ​ មូលនិធិពាណិជ្ជកម្ម ឬអញ្ញាប័ណ្ណនៃការបង្កើតថ្មី អាចធ្វើឡើងក្រោមរូបភាព ជាកម្មសិទ្ធិ ឬសិទ្ធិអាស្រ័យផល។

-  ភាគទុនខាងជំនាញ គឺជាការដាក់ភាគទុនជាសេវាដែលជាចំណេះដឹង ឬបទពិសោធន៍ ឬសកម្មភាពផ្សេងៗ ដែលសន្យានឹងក្រុមហ៊ុនថានឹងនាំមកឲ្យក្រុមហ៊ុននូវបចច្ចេកទេស សេវាកម្ម ការងារផ្ទាល់ខ្លួន។

·   ការចូលរួមលើលទ្ធផលៈ​ អ្នកចូលរួមញភាគទុនទាំងអស់មានសិទ្ធិនឹងទទួលបានប្រាក់ចំណេញ និងរួមចំណែកការខាតបង់របស់ក្រុមហ៊ុន។

·   ឆន្ទៈរួមក្នុងការបង្កើតក្រុមហ៊ុន មានជាអត្ថិភាពរបស់ខ្លួនជារៀងរហូត មិនមែនមានតែក្នុងពេលបង្កើតក្រុមហ៊ុននោះទេ តែត្រូវមានទាំងក្នុងពេលប្រតិបត្តិការរបស់ក្រុមហ៊ុនផងដែរ។

៩. ឆន្ទៈរួមក្នុងការបង្កើតក្រុមហ៊ុន គឺជាសុពលភាពគ្រប់ក្រុមហ៊ុន ត្រូវចំណុះទៅនឹងអត្ថិភាពនៃសារធាតុ ដែលជាប្រភេទចិត្តសាស្រ្តគឺបំណង ឬឆន្ទៈរួមគ្នាក្នុងការបង្កើតក្រុមហ៊ុន។

១០. សហគ្រាសឯកបុគ្គល មានគុណសម្បត្តិ និងគុណវិបត្តិដូចជាៈ

v  គុណសម្បត្តិសហគ្រាសឯកបុគ្គល

ទម្រង់ក្រុមហ៊ុនប្រភេទនេះមានគុណសម្បត្តិជាច្រើនដូចជាៈ

-     ដើមទុនតិចៈ ក្នុងការបង្កើតក្រុមហ៊ុនប្រភេទនេះគឺចំណាយដើមទុនតែបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះដើម្បីបង្កើត ហើយរីឯការចំណាយសំរាប់ប្រតិបត្តិការក៏មានលក្ខណៈទាបផងដែរ។

-     ភាពងាយស្រួលនៃការគ្រប់គ្រងហិរញ្ញវត្ថុៈ ការគ្រប់គ្រងហិរញ្ញវត្ថុគឺមានភាពងាយស្រួលជាងទម្រង់ក្រុមហ៊ុនផ្សេងៗ។

-     ការរៀបចំពន្ធដារមានលក្ខណៈលឿន។

-     ឯកកម្មសិទ្ធិករគឺជាអ្នកគ្រប់គ្រង និងជាអ្នកសម្រេចចិត្តលើដំណើរការ។

-     ឯកកម្មសិទ្ធិករទទួលយកប្រាក់ចំណេញតែម្នាក់ឯង។

-     ទម្រង់ក្រុមហ៊ុនប្រភេទនេះងាយស្រួលក្នុងការរៀបចំបំផុត។

-     ទម្រង់ក្រុមហ៊ុនប្រភេទនេះងាយស្រួលក្នុងការរំលាយចោល​ប្រសិនបើឯកកម្មសិទ្ធិករចង់។

v  គុណវិបត្តិសហគ្រាសឯកបុគ្គល

-        ការទទទួលខុសត្រូវផ្ទាល់ខ្លួនៈ​ ឯកកម្មសិទ្ធិករគឺទទួលខុសត្រូវមិនកំណត់ទៅលើបំណុល និងសកម្មភាពប្រតិបត្តិការរបស់ក្រុមហ៊ុនអាស្រ័យហេតុដូច្នេះហើយវាអាចមានការប៉ះពាល់ដល់ទ្រព្យសម្បត្តិផ្ទាល់ខ្លួន។

-        កង្វះខាតនៃការគ្រប់គ្រងហិរញ្ញវត្ថុៈ ជាទូទៅក្រុមហ៊ុននេះមិនមានប្រព័ន្ធគណនេយ្យអ្វីច្បាស់លាស់ទេ ដូច្នេះហើយការគ្រប់គ្រងហិរញ្ញវត្ថុមានញភាពខ្វះខាត អាចធ្វើឲ្យឯកកម្មសិទ្ធិករពិបាកក្នុងការតាមដានលំហូរប្រាក់ចេញចូលរបស់ខ្លួន។

-        ភាពជាម្ចាស់មានតែម្នាក់ៈ វាអាចក្លាយជាផលលំបាកសំរាប់ការធ្វើការសំរេចចិត្តដឹកនាំឬប្រមូលដើមទុន។

១១. ប្រៀបធៀបក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិទូទៅ និងក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិមានកម្រិតៈ

v  ក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិទូទៅៈ គឺជាកិច្ចសន្យារវាងបុគ្គលពីរ ឬច្រើនដែលបានដាក់រួមគ្នានូវទ្រព្យសម្បត្តិ ចំណេះដឹង ឬសកម្មភាពរបស់បុគ្គលទាំងនោះ ដើម្បីប្រកបពាណិជ្ជកម្មរួម ក្នុងគោលបំណងរកប្រាក់ចំណេញ ដែលក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិទូទៅអាចប្រមូលដើមទុនពីការចូលហ៊ុនរបស់សមាជិកទាំងអស់របស់ក្រុមហ៊ុន ខ្ចីប្រាក់ពីតតិយជន ឬការបញ្ចូលសមាជិកថ្មីដែលបានចូលហ៊ុនបន្ថែម។

v  ក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិមានកម្រិតៈ គឺជាកិច្ចសន្យាដែលធ្វើឡើងរវាងសហកម្មសិទ្ធិករទូទៅម្នាក់ៗ ឬច្រើននាក់ដែលមានបុគ្គលម្នាក់ត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យគ្រប់គ្រង និងមានកាតព្វកិច្ចនៅក្នុងក្រុមហ៊ុនជាមួយសហកម្មសិទ្ធិករមានកម្រិតម្នាក់ ឬច្រើននាក់ដែលមានកាតព្វកិច្ចបង់ភាគទុនចូលទៅក្នុងក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិនោះ ហើយក្រុមហ៊ុនអនុញ្ញាតឲ្យសមាជិកដែលជាសហកម្មសិទ្ធិករមានកម្រិតទទួលយកភាគទុនថ្មីៗទៀត ពីព្រោះក្រុមហ៊ុននេះមិនតម្រូវឲ្យសមាជិកភាគហ៊ុនដែលមានកម្រិតចាត់ចែងអាជីវកម្មបានទេ ហេតុនេះហើយវាមានភាពងាយស្រួលក្នុងការទទួលយកសមាជិកថ្មីៗ។

១២. ប្រៀបធៀបរវាងក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិទូទៅ និងក្រុមហ៊ុនឯកជនទទួលខុសត្រូវមានកម្រិតៈ

v ក្រុមហ៊ុនឯកជនទទួលខុសត្រូវមានកម្រិតៈ ជាទម្រង់នៃក្រុមហ៊ុនមូលធនដែលមានលក្ខណៈសម្គាល់ដូចជាៈ

-          ​មានសមាជិកពី២ នាក់ទៅ៣០នាក់

-          មិនអាចលក់ភាគហ៊ុនឬមូលប័ត្រជាសាធារណបានទេ

-          អាចមានការរឹតត្បិតមួយ ឬច្រើនលើការផ្ទេរចំណែកនៃភាគហ៊ុន

-          ទទួលស្គាល់ថាជាក្រុមហ៊ុនឯកជនទទួលខុសត្រូវមានកម្រិតចាប់ពីការចុះបញ្ជីពាណិជ្ជកម្មតាមបែបបទជាក់លាក់កំណត់ដោយប្រកាសរបស់ក្រសួងពាណិជ្ជកម្ម។

·   ហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិមានកម្រិតៈ គឺជាកិច្ចសន្យាដែលធ្វើឡើងរវាងសហកម្មសិទ្ធិករទូទៅម្នាក់ៗ ឬច្រើននាក់ដែលមានបុគ្គលម្នាក់ត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យគ្រប់គ្រង និងមានកាតព្វកិច្ចនៅក្នុងក្រុមហ៊ុនជាមួយសហកម្មសិទ្ធិករមានកម្រិតម្នាក់ ឬច្រើននាក់ដែលមានកាតព្វកិច្ចបង់ភាគទុនចូលទៅក្នុងក្រុមហ៊ុនសហកម្មសិទ្ធិនោះ ហើយក្រុមហ៊ុនអនុញ្ញាតឲ្យសមាជិកដែលជាសហកម្មសិទ្ធិករមានកម្រិតទទួលយកភាគទុនថ្មីៗទៀត ពីព្រោះក្រុមហ៊ុននេះមិនតម្រូវឲ្យសមាជិកភាគហ៊ុនដែលមានកម្រិតចាត់ចែងអាជីវកម្មបានទេ ហេតុនេះហើយវាមានភាពងាយស្រួលក្នុងការទទួលយកសមាជិកថ្មីៗ។

១៣.​ កត្តាដែលនាំមកនូវការបញ្ចប់តួនាទីរបស់អភិបាលនិងក្រុមប្រឹក្សាភិបាល

     · អភិបាលគឺ

-          ការមកដលនៃពេលវេលាៈ មានសេរីភាពពេញលេញក្នុងតំណែងការកំណតរយៈពេលសម្រាប់តំណែងជាអភិបាល។

-          ហេតុការណ៍ផ្ទាល់ខ្លួន មរណៈភាព ការកើនឡើងហេតុការណ៍ធសមត្ថភាព ការហាមមិនឲ្យដឹកនាំសហក្រាស ការប្រកាស ក្ស័យធន និង​ព្រឹត្តិការណ៍ផ្សេងៗ ជម្ងឺ ដែលអាចរារាំងមិនឲ្យអភិបាលបំពេញតួនាទីបាន។

-          ការដកហូតងារ ហូតចេញពីមុខតំណែងបាមដោយសំលេងភាពច្រើនដាច់ខាត់នៃម្ចាស់ហ៊ុនដែលមានសិទ្ធិបោះឆ្នោតទោះជាមានឬគ្មានមូលហេតុក៍ដោយ។

-          ការសំលាលេងពីតំណែង សុំលាពីតំណែងពេលណាក៏បាន ដោយជូនដំណឹងជាលាយលក្ខណ៍អក្សរទៅក្រុមហ៊ុន។

· ក្រុមប្រឹក្សាភិបាលគឺ អាចត្រូវបានដកហូតពីមុខតំណែងដោយសំលេងភាគច្រើនដាច់ខាត់របស់អភិបាលទាំងឡាយ។ យោងតាមមាត្រា១២៧ នៃច្បាប់ស្ដីពីសហគ្រាស់ពាណិជ្ជកម្ម ក្រុមប្រឹក្សាភិបាលត្រូវបោះឆ្នោតច្រើសតាំងប្រធានពីក្នុងចំណោមសមាជិករបស់ខ្លួន។

-          អំណាចរបស់ប្រធានក្រុមប្រឹក្សាភិបាលៈយោងតាមច្បាប់ស្ដីពីសហគ្រាសពាណិជ្ជកម្មមានតួនាទីពីត្រួតស៊ីគ្នា ជាប្រធានប្រឹក្សាភិបាលផងនិងជាអភិបាលផង។

-          ការទទួលខុសត្រូវរបស់ប្រធានក្រុមប្រឹក្សាភិបាលៈ ក៏ដូចជាអភិបាលផ្សេងៗទៀតផងដែរ​ត្រូវមានការទទួលខុសត្រូវដូចគ្នាចំពោះបទល្មើសដែលខ្លួនបានប្រព្រឹត្តឡើង។

១៤.នៅពេលក្រុមហ៊ុនប្រកាសក្ស័យធន និងចាប់ផ្ដើមជម្រះបញ្ជី ម្ចាស់បំណុលប្រភេទ

      ១៥. ពន្យល់ពាក្យ

ឥណទេយ្យៈសិទ្ធិម្ចាស់បំណុល

គាហកៈអ្នកកាន់រូបិយាណតិ្ត

បហារ័កៈអ្នកចេញបញ្ជា

បហារិតៈអ្នកទទួលបញ្ជាទូទាត់សង់

វិសមិតភាពៈគឺជាភាពរំខាន់ដលពាណិជ្ជករដទៃទៀតក្នុងការធ្វើពាណិជ្ជកម្ម។

បណ្ណធិការៈ ជាអ្នកចូលរួមហ៊ុន

Margeting I

១. អ្វី់់ជាផលិតផល? ផលិតផលគឺជាអ្វីៗដែលក្រុមហ៊ុនមួយបានផ្ដល់ទៅឲ្យទីផ្សារដើម្បីបំពេញចំណង់ចំណូលចិត្ត(want) និងតំរូវការ​(need) នៃទីផ្សារនោះ។ ផលិតផលអាចជាទំនិញ( goods)  និងសេវាកម្ម(service)ឬក៏បញ្ចូលគ្នា។

២. ថ្នាក់នៃផលិតផលគឺភាពខុសគ្នានៃផលិតផលគឺអាស្រ័យទៅលើផលិតផលនោះជាទំនិញប្រើប្រាស់ឬជាទំនិញឧស្សាហកម្ម។(ថ្នាក់នៃផលិតផលមានផលិតផលប្រើប្រាស់ ផលិតផលឧស្សាហកម្មឬផលិតផលជំនួញ។

៣. ផលិតផលខ្សែនិងផលិតផលចំរុះ

§  ផលិតផលខ្សែ គឺជាក្រុមនៃផលិតផលដែលមានលក្ខណៈប្រហាក់ប្រហែលគ្នាចំពោះការបំពេញចិត្តអតិថិជន​ ការប្រើប្រាស់និងការលក់ទៅឲ្យក្រុមអតិថិជនដូចគ្នា ប្រើប្រាស់បណ្ដាញចែកចាយដូចគ្នា​នឹងត្រូវបានលក់ក្នុងកំរិតថ្លៃប្រហាក់ប្រហែលគ្នា។

§  ផលិតផលចំរុះ គឺសំដៅទៅលើចំនួននៃផលិតផលដែលក្រុមហ៊ុនមួយដែលមិនអាចកាត់ផ្ដាច់ពីគ្នាបាន និងផ្គត់ផ្គង់ទៅឲ្យទីផ្សារ។

៤. ថ្នាក់នៃផលិតផលប្រើប្រាស់មាន ៤គឺៈ

v ផលិតផលងាយស្រួលៈ គឺជាផលិតផលទាំងឡាយណាដែលអ្នកប្រើប្រាស់អាចរកទិញបានដោយងាយ និងជាប្រចាំដោយមិនបាច់ចំណាយពេលនឹងខំប្រឹងច្រើនក្នុងការដើររកទិញ។

v ផលិតផលរកទិញៈ គឺជាផលិតផលដែលអ្នកប្រើប្រាស់ត្រូវចំណាយពេលដើម្បីរកទិញ និងធ្វើការប្រៀបធៀបជម្រើសផ្សេងៗទាក់ទងនឹងថ្លៃគុណភាពឬម៉ូដមុននឹងធ្វើការសម្រេចចិត្តទិញ។

v ផលិតផលពិសេសៈ គឺជាផលិតផលដែលអ្នកប្រើប្រាស់់ត្រូវចំណាយពេលវេលាយូរ និងការខំប្រឹងជាពិសេសដើម្បីស្រាវស្វែងរកទិញ។

v ផលិតផលមិនស្វែងរកៈ គឺជាផលិតផលដែលអតិថិជនមិនដែលស្គាល់ ឬដឹងថាមាននៅទីផ្សារ ឬក៏ដឹងថាមានហើយតែមិនដែលគិតថាពួកគេនឹងទិញផលិតផលទាំងនោះ។

៥. ថ្នាក់នៃផលិតផលឧស្សាហកម្ម ឬផលិតផលជំនួញ

·         ប្រភេទនៃផលិតផលឧស្សាហកម្មឬជំនួញមានៈ

§  ផលិតផលតំឡើង             

§  ផលិតផលបន្ថែម

§  វត្ថុធាតុដើម

§  គ្រឿងផ្សំ

§  សំភារៈផ្គត់ផ្គង់ ឬគ្រឿងបន្លះ

§  សេវាកម្មជំនាញ

៦. សមាសភាពផលិតផល

§  លក្ខណៈពិសេសនៃផលិតផល

§  ជំរើសមុខងារផ្សេងៗ

§  សេវាដែលផ្សារភ្ជាប់ជាមួយ

§  ផ្លាកសញ្ញា(នាមសញ្ញាញ)

§  ការធានា

§  សំបកវេចខ្ចប់់(ខ្ចប់ដំបូង ខ្ចប់ទីពីរ និងខ្ចប់ដឹកជញ្ជូន)

៧. អ្វីទៅជាផលិតផលថ្មី? ថ្មីបើប្រៀបធៀបជាមួយផលិតផលមានស្រាប់ ថ្មីតាមការកំណត់នៅក្នុងច្បាប់ ថ្មីតាមទស្សនៈក្រុមហ៊ុន ថ្មីតាមទស្សនៈអ្នកប្រើប្រាស់។

៨. ហេតុអ្វីបានជាផលិតផលថ្មីបរាជ័យ? ទីផ្សារគោលដៅមានទំហំតូចពេក ចំនុចខុសប្លែកនៃផលិតផលមានកំរិតតិចតួច ផលិតផលមានគុណភាពទាប ផលិតផលមិនអាចទៅដល់ទីផ្សារ​ពេលវេលាមិនអំណោយផល ការអនុវត្តម៉ាឃីតធីងចរុះនៅមានកំរិតទាប។

៩. ហេតុអ្វីក្រុមហ៊ុនបង្កើតផលិតផលថ្មី? ជំនួសផលិតផលចាស់ រក្សាប្រាក់ចំណេញ និងជំរុញការលក់ តទល់ផលិតផលគូរប្រជែង ចង់បានចំណែកទីផ្សារផ្សេងៗ។

១០.​ដំណើរការបង្កើតផលិតផលថ្មីមាន ៦ជំហ៊ានៈ

    ជំហ៊ានទី១៖ ការបង្កើតគំនិត អាចមានប្រភពៈអ្នកប្រើប្រាស់(សួរព័ត៌មាន) . អ្នកលក់(ការរអ៊ូរទាំ)  .បុគ្គលិកក្រុមហ៊ុន  .អ្នកស្រាវជ្រាវនិងអភិវឌ្ឍន៍(ជួលអ្នកស្រាវជ្រាវឬធ្វើដោយខ្លួនឯងដោយមិនបង្ហា្ពពីអត្តសញ្ញាណរបស់ខ្លួន) .គូរប្រជែង

ជំហ៊ានទី២៖ ការសម្រាំងនិងវាយតម្រៃគំនិតៈ អ្នកវាយតម្លៃគំនិតមានប្រភពគឺ

v  ប្រភពខាងក្នុងៈ អ្នកវិទ្យាសាស្រ្ត វិស្វករ​ បុគ្គលិក...

v  ប្រភពខាងក្រៅៈ អតិថិជន អ្នកលក់ សាធារណៈជន...

ជំហ៊ានទី៣៖ ការវិភាគអាជីវកម្ម

v  លក្ខណៈផលិតផល និងយុទ្ធសាស្រ្តម៉ាឃីតធីងចំរុះ

v  លទ្ធភាពហិរញ្ញវត្ថុ និងប្រាក់ចំណេញ

v  សេដ្ឋកិច្ច និងច្បាប់នៃការបង្កើតផលិតផលថ្មី

ជំហ៊ានទី៤៖ ការបង្កើតផលិតផលថ្មីៈ រៀបចំសង្វាក់ផលិតកម្ម . រៀបចំគំរូផលិតផល . រៀបចំសមាសធាតុផ្សំ ​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​. ធ្វើតេស្តពិសោធន៍

ជំហ៊ានទី៥៖ ការធ្វើតេស្តទីផ្សារៈ ស្វែងយល់អំពីប្រតិកម្មអតិថិជនចំពោះផលិតផលទៅលើ គុណភាព ថ្លៃលក់ ការចែកចាយ ការផ្សព្វផ្សាយ ឥរិយាបថអតិថិជន

ជំហ៊ានទី៦៖ ការធ្វើអាជីវកម្មផលិតផលនៅលើទីផ្សារៈ ផែនការ និងសកម្មភាពម៉ាឃីតធីងចំរុះក៍ត្រូវចាប់ផ្ដើមអនុវត្ត ដូចជាការផលិតផលិតផល ការដាក់ថ្លៃលក់ ការបែងចែកលក់ ការផ្សព្វផ្សាយ។

១១. វដ្តជីវិតនៃផលិតផលគឹៈ ដំណាក់កាលចូលទីផ្សារ ដំណាក់កាលលូតលាស់ ដំណាក់កាលទ្រឹង និងដំណាក់កាលធ្លាក់ចុះ។

១២. លក្ខណៈនៃថ្លៃៈ ថ្លៃដែលអ្នកបានបង់ទៅលើទំនិញនិងសេវាកម្មគឺមានឈ្មោះផ្សេងៗ

-        ថ្លៃសិក្សា ថ្លៃឈ្នួល ថ្លៃប្រាក់ខែ ថ្លៃកំរៃជើងសារ។

១៣. អ្វីទៅហៅថាថ្លៃ? ថ្លៃគឺជាសាច់ប្រាក់ ឬឯកតាផ្សេងៗទៀតរួមមានទំនិញនិងសេវាកម្មដែលត្រូវបានគេប្រើប្រាស់ ក្នុងការទូទាត់ ឬដោះដូរការប្រើប្រាស់ ឬកម្មសិទ្ធិលើទំនិញ ឬសេវាកម្មផ្សេងទៀត។

១៤. ការវិភាគចំណេញ ខាត(ការវិភាគចំនុចស្រង់ដើម)

v ចំនុចស្រង់ដើម(គិតជាបរិមាណផលិតផល)=​ចំណាយថេរ(ប្រាក់ខែ​ឈ្នួលអាគារ)\ [ថ្លៃក្នុងមួយឯកតា-ចំណាយប្រែប្រួលក្នុងមួយឯកតាដែលប្រែប្រួលទៅតាមបរិមាណឯកត្តាផលិតផលបាន]

v  ចំណាយសរុប= ចំណាយថេរ​ +ចំណាយប្រែប្រួល

១៥. វិធីសាស្រ្តថ្លៃដាក់ថ្លៃមាន ៤វិធីសាស្រ្តៈ

1.      វិធីសាស្រ្តផ្ដោតលើតំរូវការ

2.      វិធីសាស្រ្តផ្ដោតលើថ្លៃដើម

3.      វិធីសាស្រ្តផ្ដោតលើប្រាក់ចំណេញ

4.      វិធីសាស្រ្តផ្ដោតលើកំរិតប្រកួតប្រជែង

១៦. វិធីសាស្រ្តផ្ដោតលើតំរូវការ

1.      ការដាក់ថ្លៃខ្ពស់នៅពេលដំបូងៈ ដើម្បីទាក់ទាញក្រុមអតិថិជនគោលដៅដែលមិនមានរំញោចថ្លៃ ដោយដឹងថាពូកគេមានតម្រូវការខ្លាំងទៅលើផលិតផលថ្មី ហើយមានបំណងចង់ទិញ។

2.      ការដាក់ថ្លៃទាបនៅពេលដំបូងៈ ដើម្បីទាក់ទាញទីផ្សារទាំងមូលនេះ គឺជាវិធីមួយដ៏ឈ្លាសវៃ​បើសិនជានៅលើទីផ្សារអតិថិជនដែលមានបំណងចង់ទិញក្នុងតម្លៃខ្ពស់មានចំនូនតិចតួចហើយតម្រូវការមានភាពយឺត។

3.      ការដាក់ថ្លៃកិត្តិស័ព្ទៈ អ្នកប្រើប្រាស់អាចប្រើថ្លៃជាខ្នាតវាស់គុណភាព ឬកេរ្តិ៍ឈ្មោះផលិតផលដែលពួកគេទិញ ការដាក់ថ្លៃផលិតផលមួយក្នុងកម្រិតខ្ពស់ដើម្បីទាក់ទាញអតិថិជន ដែលគិតពីឋានៈនិងកេរ្តិ៍ឈ្មោះក្នុងការប្រើប្រាស់ផលិតផល។

4.      ការដាក់ថ្លៃជាលក្ខណៈផលិតផលខ្សែៈ គឺជាវិធីសាស្រ្តនៃការដាក់ថ្លៃដែលអ្នកលក់និយមប្រើទៅលើផលិតផលខ្សែដោយគេបង្កើតនួវកំរិតថ្លៃខុសៗគ្នា សំរាប់ផលិតផលមួយប្រភេទដោយយោងទៅតាមគុណភាពរបស់វា។

5.      ការដាក់ថ្លៃអាស្រ័យផលិតផលបំពេញគ្នាៈ ពាក់ព័ន្ធជាមួយគ្នាជាក្រុមផលិតផលមួយដែលអ្នកលក់ដាក់ថ្លៃផលិតផលមួយទៀតតែក្នុងបំណងបានចំណេញខ្ពស់ពីផលិតផលមួយទៀតដែលអ្នកទិញសុខចិត្តទិញជាមួយគ្នា។

6.      ការដាក់ថ្លៃចំពោះផលិតផលទិញជាក្រុមៈ ក្រុមហ៊ុនមួយតែងតែលក់ផលិតផលផ្សេងៗគ្នាជាច្រើន គេប្រើវិធីសាស្រ្តដាក់ថ្លៃបែបនេះគឺដាក់ថ្លៃលើក្រុមផលិតផល​ឬផលិតផលច្រើនដែលទិញក្នុងពេលតែមួយដោយយកថ្លៃសរុបក្នុងកំរិតមួយទាបដើម្បីលើកទឹកចិត្តដល់អ្នកទិញ។

7.      ថ្លៃចិត្តសាស្រ្តៈ អ្នកលក់ទាំងឡាយគួរពិចារណាពីការដាក់ថ្លៃផងដែរ​ ថ្លៃចិត្តសាស្រ្តគឺជាវិធីសាស្រ្តដែលផ្ដល់នូវការទាក់ទាញ ជាពិសេសដល់អតិថិជនគោលដៅ។

១៧. វិធីសាស្រ្តផ្ដោតលើថ្លៃដើមៈ ការដាក់ថ្លៃផ្អែកលើភាគរយនៃថ្លៃលក់ភាគរយនៃថ្លៃលក់ ការដាក់ថ្លៃផ្អែកលើភាគរយនៃថ្លៃដើម។

១៨. វិធីសាស្រ្តផ្ដោតលើប្រាក់ចំណេញៈ ការដាក់ថ្លៃតាមគោលដៅប្រាក់ចំណេញ ការដាក់ថ្លៃដោយផ្អែកលើគោលដៅនៃចំនូលពីការលក់ ការដាក់ថ្លៃដោយផ្អែកលើចំណូលពីការវិនិយោគ។

១៩. វិធីសាស្រ្តផ្ដោតលើកំរិតប្រកួតប្រជែងៈ

v  ការដាក់ថ្លៃខ្ពស់ជាង ស្មើ ឬទាបជាង ថ្លៃលើទីផ្សារ

v  ការដាក់ថ្លៃខាត(ថ្លៃថោកជាងគេ លក់ឆ្លាស់ចុះឆ្លាស់ឡើង)

v  ការប្រកាសដេញថ្លៃ

២០. ក្របខណ្ឌច្បាប់នៃការដាក់ថ្លៃៈ ច្បាប់ហាមចំពោះការដាក់ថ្លៃ

1.    ការដាក់ថ្លៃថេរៈ ក្រុមហ៊ុនពីរ ឬច្រើនបានរួមគ្នាដាក់ថ្លៃផលិតផលក្នុងកម្រិតមួយថេរ ដែលធ្វើឲ្យមានការខាតបង់ដល់ក្រុមហ៊ុនផ្សេងៗទៀតដែលមានចំនែកខ្ពស់ និងចំនែកទីផ្សារតូចមានការពិបាកក្នុងការកែតម្រូវថ្លៃទៅតាមស្ថានភាពនៃការប្រកួតប្រជែង។

2.    ការរើសអើងថ្លៃៈ ការលក់ផលិតផលដែលមានកម្រិតគុណភាពដូចគ្នា ទៅឲ្យអតិថិជនដូចគ្នា​តែក្នុងតម្លៃដូចគ្នា។

3.    ការដាក់ថ្លៃទាបៈ​ ជាការដាក់ថ្លៃក្នុងកំរិតមួយទាបដើម្បីរុញច្រានគូប្រកួតប្រជែងផ្សេងៗទៀតឲ្យចេញពីទីផ្សារ។

២១. លក្ខណៈនិងសារៈសំខាន់នៃបណ្ដាញចែកចាយម៉ាឃីតធីង៖ ទំនិញទាំងអស់ត្រូវបាននាំយកទៅដល់ដៃរបស់អ្នកប្រើប្រាស់ដោយសារ​បណ្ដាញចែកចាយម៉ាឃីតធីងដែលមានបុគ្គលនិងក្រុមហ៊ុនជាអ្នកផលិតទំនិញ និងសេវាកម្មដើម្បីបំពេញតម្រូវការប្រើប្រាស់របស់អ្នកប្រើប្រាស់គ្រប់ប្រភេទ។

v ពាក្យប្រើសំរាប់ភ្នាក់ងារកណ្ដាល

· Middleman គឺជាភ្នាក់ងារកណ្ដាលទាំងអស់ដែលធ្វើសកម្មភាពទីផ្សារ ពីអ្នកផលិតទៅកាន់អ្នកប្រើប្រាស់ចុងក្រោយ។

· Agent or Broker គឺជាភ្នាក់ងារកណ្ដាលដែលបានទទួលសិទ្ធិក្នុងការបំពេញសកម្មភាពអ្វីមួយជំនួសឲ្យអ្នកផលិត និងទទួលបានកម្រៃជើងសារ។

· Wholesaler គឺជាភ្នាក់ងារកណ្ដាលដែលលក់ផលិតផលទៅឲ្យភ្នាក់ងារកណ្ដាលផ្សេងៗទៀត។

· Retailer គឺជាភ្នាក់ងារកណ្ដាលដែលលក់ផលិតផលបន្តទៅឲ្យប្រើប្រាស់ចុងក្រោយ។

· Distributor= Dealer គឺសំដៅទៅលើភ្នាក់ងារកណ្ដាលដែលបំពេញមុខងារច្រើនប្រភេទក្នុងការផលិតគិតទាំងសកម្មភាពលក់គ្រប់គ្រងសារពើភ័ណ្ឌ ផ្ដល់ឥណទាន។

២២. រចនាសម្ព័ន្ធនិងការរៀបចំបណ្ដាញចែកចាយមានៈ

1.      បណ្ដាញចែកចាយម៉ាឃីតធីងសំរាប់ទំនិញនិងសេវាកម្មប្រើប្រាស់ៈ

v  Product (រោងចក្រ អ្នកផលិត) ទៅកាន់ Consumers (អ្នកប្រើប្រាស់)

v  Product ទៅកាន់ Retailer (អ្នកលក់រាយ) ទៅកាន់ Consumers

v  Product ទៅកាន់ Wholesaler (អ្នកលក់ដុំ) ទៅកាន់ Retailer ទៅកាន់ Consumers

v  Product ទៅកាន់ Agent (ភ្នាក់ងារៈទទួលបានកំរៃជើងសារ) ទៅកាន់ Wholesaler ទៅកាន់ Retailer ទៅកាន់ Consumers

2.      បណ្ដាញចែកចាយម៉ាឃីតធីងសំរាប់ទំនិញនិងសេវាកម្មឧស្សាហកម្ម

v  Product ទៅកាន់ Industrial Users (អ្នកប្រើប្រាស់ឧស្សាហកម្ម)

v  Product ទៅកាន់ Industrial distributor (អ្នកចែកចាយឧស្សាហកម្មបន្ត) ទៅកាន់ Industrial Users

v  Product ទៅកាន់ Agent ទៅកាន់ Industrial Users

v  Product ទៅកាន់ Agent ទៅកាន់ Industrial distributor ទៅកាន់ Industrial Users

3.      បណ្ដាញចែកចាយម៉ាឃីតធីងដោយផ្ទាល់ៈ

v  ការលក់តាមការបញ្ជារទិញតាមសំបុត្រ

v  ការលក់តាមរយៈការផ្ញើសំបុត្រផ្ទាល់

v  ការលក់តាមរយៈសៀវភៅកាត់តាឡុក

v  ការលក់តាមរយៈទូរស័ព្ទ

v  ការលក់តាមរយៈការផ្សព្វផ្សាយតាម កាសែតឬ ឌីសវីឌីអូ

v  ការទិញតាមរយៈការមើលទូរទស្សន៍តាមផ្ទះ

២៣. ការដឹកជញ្ជូន គឺបានផ្ដល់នូវមធ្យោបាយដ៏សំខាន់ក្នុងការនាំយកទំនិញពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយទៀតនៅក្នុងប្រព័ន្ធភស្តុភារ។ មធ្យោបាយដឹកជញ្ជូនមាន៥គឺ់ៈ

v ផ្លូវដែកៈ រថភ្លើង​

v ផ្លូវថ្នល់ៈ ផ្លូវជាតិ ផ្លូវលំ

v ផ្លូវអាកាសៈ យន្តហោះ

v តាមបំពង់បង្ហូរៈ គឺជាមធ្យោបាយដឹកជញ្ជូនទំនិញ ឬផលិតផលពីទីតាំងមួយទៅទីតាំងមួយទៀតតាមរយៈបំពង់បង្ហូរដែលត្រូវបានគេប្រើប្រាស់តាមផ្លូវទឹក ក្រោមដី និងតាមមធ្យោបាយផ្សេងៗទៀត។

v ផ្លូវទឹកៈ កប៉ាល់ កាណូត ទូក សាឡាង

២៤. លក្ខណៈវិនិច្ឆ័យទៅលើការសម្រេចចិត្តលើមធ្យោបាយដឹកជញ្ជូនៈ

v  ចំណាយ (Cost) ៖ឆ្លងប្រទេស ឡាន​​រថយន្ត ប្រេងឥន្ធនៈ

v  ពេលវេលាៈ កំណត់ល្បឿន

v  សមត្ថភាពដឹកជញ្ជូន

v  កំរិតទុកចិត្ត

v  ទីកន្លែងទៅដល់

២៥. ដំណើរការទំនាក់ទំនងព័ត៌មានៈ

          Sender =>  Encoding => Message Channel => Decoding => Receiver => Feed Back

២៦. ការផ្សព្វផ្សាយចំរុះមានៈ

a.         ការលក់ដោយបុគ្គលិកផ្ទាល់

b.         ការលក់ដោយផ្ដល់រង្វាន់លើកទឹកចិត្ត

c.         ការទំនាក់ទំនងសាធារណៈ

d.         ការផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម

២៧. ​​​​​​​​ការលក់ដោយបុគ្គលិកផ្ទាល់ៈ គឺជាសកម្មភាពនៃការជំរុញការលក់ដែលគេបង្កើតដោយតម្រូវឲ្យមានទំនាក់ទំនងផ្ទាល់រវាងបុគ្គលិកលក់និងអ្នកទិញ។

1.    តួនាទីនិងសារៈសំខាន់នៃការលក់ដោយបុគ្គលិកផ្ទាល់មានៈ

§ ចំណងទំនាក់ទំនងដ៏សំខាន់រវាងក្រុមហ៊ុននិងអតិថិជន

§ ជាក្រុមហ៊ុនតាមទស្សន

§ ៈរបស់អតិថិជន

§ បំពេញតួនាទីដ៏សំខាន់បំផុតនៅក្នុងកម្មវិធីម៉ាឃីតធីងក្រុមហ៊ុន

២៨. ការលក់ដោយផ្ដល់រង្វាន់លើកទឹកចិត្តៈ គឺជាវិធីមួយដែលគេប្រើក្នុងសកម្មភាពនៃការជំរុញនៃការលក់ចំរុះ។ ការលក់ដោយផ្ដល់រង្វាន់លើកទឹកចិត្តមានពីរប្រភេទៈ

1.      ការលើកទឹកចិត្តចំពោះអ្នកប្រើប្រាស់៖ ប័ណ្ណបញ្ចុះតម្លៃ ការបញ្ចុះថ្លៃរយៈពេលខ្លី ការផ្ដល់រង្វាន់ឬបញ្ចុះថ្លៃពិសេស ការផ្ដល់រង្វាន់លើកទឹកចិត្ត ផលិតផលគំរូ ការដាក់តាំងផលិតផល។

2.      ការលើកទឹកចិត្តចំពោះភ្នាក់ងារកណ្ដាល៖ ការផ្ដល់ទំនិញដោយឥតគិតថ្លៃ ការផ្ដល់ថវិកាសំរាប់ផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម ឬដាក់តាំងផលិតផល  ការផ្ដល់ការបណ្ដុះបណ្ដាលបុគ្គលិកដោយឥតគិតថ្លៃ  ការបញ្ចុះថ្លៃទំនិញ។

២៩. ការទំនាក់ទំនងសាធារណៈ គឺសំដៅទៅលើកម្មវិធីទាំងឡាយដែលរៀបចំឡើងដើម្បីជំរុញនិងការពារនូវកេរ្តិ៍ឈ្មោះនិងផលិតផលរបស់ក្រុមហ៊ុន។

2.      ការទំនាក់ទំនងសាធារណៈអាចធ្វើតាមរយៈ

§  ការផ្សព្វផ្សាយសាធារណៈ annual report , brochure

§  ព្រឹត្តិការណ៍ផ្សេងៗ : News conferences, seminar

§  ការធ្វើបឋកថាៈ  In meeting, Opening (ជួលអ្នកប្រាជ្ញមកនិយាយ)

§  សកម្មភាពសេវាសាធារណៈ

§  ការផ្សព្វផ្សាយអត្តសញ្ញាណក្រុមហ៊ុន : Logo

៣០. ការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មៈ គឺជាទម្រង់នៃការបញ្ជូនព័ត៌មានដោយប្រយោលប៉ុន្តែត្រូវបានគិតកំរ៉ៃ។

v  ការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មចែកចេញជាពីរប្រភេទៈ

§ ការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មផ្ដោតលើផលិតផល

§ ការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មបង្កើនកេរ្ដិ៍ឈ្មោះក្រុមហ៊ុន

៣១. គោលដៅនៃការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មមានបីៈ

-        ការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មផ្ដល់ព័ត៌មាន

-        ការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មបញ្ចុះបញ្ចូល

-        ការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មរំលឹក

៣២. និស្សិតត្រូវប្រកបដោយអំណាចបីយ៉ាង៖

1.      ជំនាញច្បាស់លាស់

2.      ព័ត៌មានទាក់ទងនឹងជំនាញ

3.      សីលធម៌ និងគុណធម៌

 ១. អ្វី់់ជាផលិតផល? ផលិតផលគឺជាអ្វីៗដែលក្រុមហ៊ុនមួយបានផ្ដល់ទៅឲ្យទីផ្សារដើម្បីបំពេញចំណង់ចំណូលចិត្ត(want) និងតំរូវការ​(need) នៃទីផ្សារនោះ។ ផលិតផលអាចជាទំនិញ( goods)  និងសេវាកម្ម(service)ឬក៏បញ្ចូលគ្នា។

២. ថ្នាក់នៃផលិតផលគឺភាពខុសគ្នានៃផលិតផលគឺអាស្រ័យទៅលើផលិតផលនោះជាទំនិញប្រើប្រាស់ឬជាទំនិញឧស្សាហកម្ម។(ថ្នាក់នៃផលិតផលមានផលិតផលប្រើប្រាស់ ផលិតផលឧស្សាហកម្មឬផលិតផលជំនួញ។

៣. ផលិតផលខ្សែនិងផលិតផលចំរុះ

§  ផលិតផលខ្សែ គឺជាក្រុមនៃផលិតផលដែលមានលក្ខណៈប្រហាក់ប្រហែលគ្នាចំពោះការបំពេញចិត្តអតិថិជន​ ការប្រើប្រាស់និងការលក់ទៅឲ្យក្រុមអតិថិជនដូចគ្នា ប្រើប្រាស់បណ្ដាញចែកចាយដូចគ្នា​នឹងត្រូវបានលក់ក្នុងកំរិតថ្លៃប្រហាក់ប្រហែលគ្នា។

§  ផលិតផលចំរុះ គឺសំដៅទៅលើចំនួននៃផលិតផលដែលក្រុមហ៊ុនមួយដែលមិនអាចកាត់ផ្ដាច់ពីគ្នាបាន និងផ្គត់ផ្គង់ទៅឲ្យទីផ្សារ។

៤. ថ្នាក់នៃផលិតផលប្រើប្រាស់មាន ៤គឺៈ

v ផលិតផលងាយស្រួលៈ គឺជាផលិតផលទាំងឡាយណាដែលអ្នកប្រើប្រាស់អាចរកទិញបានដោយងាយ និងជាប្រចាំដោយមិនបាច់ចំណាយពេលនឹងខំប្រឹងច្រើនក្នុងការដើររកទិញ។

v ផលិតផលរកទិញៈ គឺជាផលិតផលដែលអ្នកប្រើប្រាស់ត្រូវចំណាយពេលដើម្បីរកទិញ និងធ្វើការប្រៀបធៀបជម្រើសផ្សេងៗទាក់ទងនឹងថ្លៃគុណភាពឬម៉ូដមុននឹងធ្វើការសម្រេចចិត្តទិញ។

v ផលិតផលពិសេសៈ គឺជាផលិតផលដែលអ្នកប្រើប្រាស់់ត្រូវចំណាយពេលវេលាយូរ និងការខំប្រឹងជាពិសេសដើម្បីស្រាវស្វែងរកទិញ។

v ផលិតផលមិនស្វែងរកៈ គឺជាផលិតផលដែលអតិថិជនមិនដែលស្គាល់ ឬដឹងថាមាននៅទីផ្សារ ឬក៏ដឹងថាមានហើយតែមិនដែលគិតថាពួកគេនឹងទិញផលិតផលទាំងនោះ។

៥. ថ្នាក់នៃផលិតផលឧស្សាហកម្ម ឬផលិតផលជំនួញ

·         ប្រភេទនៃផលិតផលឧស្សាហកម្មឬជំនួញមានៈ

§  ផលិតផលតំឡើង             

§  ផលិតផលបន្ថែម

§  វត្ថុធាតុដើម

§  គ្រឿងផ្សំ

§  សំភារៈផ្គត់ផ្គង់ ឬគ្រឿងបន្លះ

§  សេវាកម្មជំនាញ

៦. សមាសភាពផលិតផល

§  លក្ខណៈពិសេសនៃផលិតផល

§  ជំរើសមុខងារផ្សេងៗ

§  សេវាដែលផ្សារភ្ជាប់ជាមួយ

§  ផ្លាកសញ្ញា(នាមសញ្ញាញ)

§  ការធានា

§  សំបកវេចខ្ចប់់(ខ្ចប់ដំបូង ខ្ចប់ទីពីរ និងខ្ចប់ដឹកជញ្ជូន)

៧. អ្វីទៅជាផលិតផលថ្មី? ថ្មីបើប្រៀបធៀបជាមួយផលិតផលមានស្រាប់ ថ្មីតាមការកំណត់នៅក្នុងច្បាប់ ថ្មីតាមទស្សនៈក្រុមហ៊ុន ថ្មីតាមទស្សនៈអ្នកប្រើប្រាស់។

៨. ហេតុអ្វីបានជាផលិតផលថ្មីបរាជ័យ? ទីផ្សារគោលដៅមានទំហំតូចពេក ចំនុចខុសប្លែកនៃផលិតផលមានកំរិតតិចតួច ផលិតផលមានគុណភាពទាប ផលិតផលមិនអាចទៅដល់ទីផ្សារ​ពេលវេលាមិនអំណោយផល ការអនុវត្តម៉ាឃីតធីងចរុះនៅមានកំរិតទាប។

៩. ហេតុអ្វីក្រុមហ៊ុនបង្កើតផលិតផលថ្មី? ជំនួសផលិតផលចាស់ រក្សាប្រាក់ចំណេញ និងជំរុញការលក់ តទល់ផលិតផលគូរប្រជែង ចង់បានចំណែកទីផ្សារផ្សេងៗ។

១០.​ដំណើរការបង្កើតផលិតផលថ្មីមាន ៦ជំហ៊ានៈ

    ជំហ៊ានទី១៖ ការបង្កើតគំនិត អាចមានប្រភពៈអ្នកប្រើប្រាស់(សួរព័ត៌មាន) . អ្នកលក់(ការរអ៊ូរទាំ)  .បុគ្គលិកក្រុមហ៊ុន  .អ្នកស្រាវជ្រាវនិងអភិវឌ្ឍន៍(ជួលអ្នកស្រាវជ្រាវឬធ្វើដោយខ្លួនឯងដោយមិនបង្ហា្ពពីអត្តសញ្ញាណរបស់ខ្លួន) .គូរប្រជែង

ជំហ៊ានទី២៖ ការសម្រាំងនិងវាយតម្រៃគំនិតៈ អ្នកវាយតម្លៃគំនិតមានប្រភពគឺ

v  ប្រភពខាងក្នុងៈ អ្នកវិទ្យាសាស្រ្ត វិស្វករ​ បុគ្គលិក...

v  ប្រភពខាងក្រៅៈ អតិថិជន អ្នកលក់ សាធារណៈជន...

ជំហ៊ានទី៣៖ ការវិភាគអាជីវកម្ម

v  លក្ខណៈផលិតផល និងយុទ្ធសាស្រ្តម៉ាឃីតធីងចំរុះ

v  លទ្ធភាពហិរញ្ញវត្ថុ និងប្រាក់ចំណេញ

v  សេដ្ឋកិច្ច និងច្បាប់នៃការបង្កើតផលិតផលថ្មី

ជំហ៊ានទី៤៖ ការបង្កើតផលិតផលថ្មីៈ រៀបចំសង្វាក់ផលិតកម្ម . រៀបចំគំរូផលិតផល . រៀបចំសមាសធាតុផ្សំ ​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​. ធ្វើតេស្តពិសោធន៍

ជំហ៊ានទី៥៖ ការធ្វើតេស្តទីផ្សារៈ ស្វែងយល់អំពីប្រតិកម្មអតិថិជនចំពោះផលិតផលទៅលើ គុណភាព ថ្លៃលក់ ការចែកចាយ ការផ្សព្វផ្សាយ ឥរិយាបថអតិថិជន

ជំហ៊ានទី៦៖ ការធ្វើអាជីវកម្មផលិតផលនៅលើទីផ្សារៈ ផែនការ និងសកម្មភាពម៉ាឃីតធីងចំរុះក៍ត្រូវចាប់ផ្ដើមអនុវត្ត ដូចជាការផលិតផលិតផល ការដាក់ថ្លៃលក់ ការបែងចែកលក់ ការផ្សព្វផ្សាយ។

១១. វដ្តជីវិតនៃផលិតផលគឹៈ ដំណាក់កាលចូលទីផ្សារ ដំណាក់កាលលូតលាស់ ដំណាក់កាលទ្រឹង និងដំណាក់កាលធ្លាក់ចុះ។

១២. លក្ខណៈនៃថ្លៃៈ ថ្លៃដែលអ្នកបានបង់ទៅលើទំនិញនិងសេវាកម្មគឺមានឈ្មោះផ្សេងៗ

-        ថ្លៃសិក្សា ថ្លៃឈ្នួល ថ្លៃប្រាក់ខែ ថ្លៃកំរៃជើងសារ។

១៣. អ្វីទៅហៅថាថ្លៃ? ថ្លៃគឺជាសាច់ប្រាក់ ឬឯកតាផ្សេងៗទៀតរួមមានទំនិញនិងសេវាកម្មដែលត្រូវបានគេប្រើប្រាស់ ក្នុងការទូទាត់ ឬដោះដូរការប្រើប្រាស់ ឬកម្មសិទ្ធិលើទំនិញ ឬសេវាកម្មផ្សេងទៀត។

១៤. ការវិភាគចំណេញ ខាត(ការវិភាគចំនុចស្រង់ដើម)

v ចំនុចស្រង់ដើម(គិតជាបរិមាណផលិតផល)=​ចំណាយថេរ(ប្រាក់ខែ​ឈ្នួលអាគារ)\ [ថ្លៃក្នុងមួយឯកតា-ចំណាយប្រែប្រួលក្នុងមួយឯកតាដែលប្រែប្រួលទៅតាមបរិមាណឯកត្តាផលិតផលបាន]

v  ចំណាយសរុប= ចំណាយថេរ​ +ចំណាយប្រែប្រួល

១៥. វិធីសាស្រ្តថ្លៃដាក់ថ្លៃមាន ៤វិធីសាស្រ្តៈ

1.      វិធីសាស្រ្តផ្ដោតលើតំរូវការ

2.      វិធីសាស្រ្តផ្ដោតលើថ្លៃដើម

3.      វិធីសាស្រ្តផ្ដោតលើប្រាក់ចំណេញ

4.      វិធីសាស្រ្តផ្ដោតលើកំរិតប្រកួតប្រជែង

១៦. វិធីសាស្រ្តផ្ដោតលើតំរូវការ

1.      ការដាក់ថ្លៃខ្ពស់នៅពេលដំបូងៈ ដើម្បីទាក់ទាញក្រុមអតិថិជនគោលដៅដែលមិនមានរំញោចថ្លៃ ដោយដឹងថាពូកគេមានតម្រូវការខ្លាំងទៅលើផលិតផលថ្មី ហើយមានបំណងចង់ទិញ។

2.      ការដាក់ថ្លៃទាបនៅពេលដំបូងៈ ដើម្បីទាក់ទាញទីផ្សារទាំងមូលនេះ គឺជាវិធីមួយដ៏ឈ្លាសវៃ​បើសិនជានៅលើទីផ្សារអតិថិជនដែលមានបំណងចង់ទិញក្នុងតម្លៃខ្ពស់មានចំនូនតិចតួចហើយតម្រូវការមានភាពយឺត។

3.      ការដាក់ថ្លៃកិត្តិស័ព្ទៈ អ្នកប្រើប្រាស់អាចប្រើថ្លៃជាខ្នាតវាស់គុណភាព ឬកេរ្តិ៍ឈ្មោះផលិតផលដែលពួកគេទិញ ការដាក់ថ្លៃផលិតផលមួយក្នុងកម្រិតខ្ពស់ដើម្បីទាក់ទាញអតិថិជន ដែលគិតពីឋានៈនិងកេរ្តិ៍ឈ្មោះក្នុងការប្រើប្រាស់ផលិតផល។

4.      ការដាក់ថ្លៃជាលក្ខណៈផលិតផលខ្សែៈ គឺជាវិធីសាស្រ្តនៃការដាក់ថ្លៃដែលអ្នកលក់និយមប្រើទៅលើផលិតផលខ្សែដោយគេបង្កើតនួវកំរិតថ្លៃខុសៗគ្នា សំរាប់ផលិតផលមួយប្រភេទដោយយោងទៅតាមគុណភាពរបស់វា។

5.      ការដាក់ថ្លៃអាស្រ័យផលិតផលបំពេញគ្នាៈ ពាក់ព័ន្ធជាមួយគ្នាជាក្រុមផលិតផលមួយដែលអ្នកលក់ដាក់ថ្លៃផលិតផលមួយទៀតតែក្នុងបំណងបានចំណេញខ្ពស់ពីផលិតផលមួយទៀតដែលអ្នកទិញសុខចិត្តទិញជាមួយគ្នា។

6.      ការដាក់ថ្លៃចំពោះផលិតផលទិញជាក្រុមៈ ក្រុមហ៊ុនមួយតែងតែលក់ផលិតផលផ្សេងៗគ្នាជាច្រើន គេប្រើវិធីសាស្រ្តដាក់ថ្លៃបែបនេះគឺដាក់ថ្លៃលើក្រុមផលិតផល​ឬផលិតផលច្រើនដែលទិញក្នុងពេលតែមួយដោយយកថ្លៃសរុបក្នុងកំរិតមួយទាបដើម្បីលើកទឹកចិត្តដល់អ្នកទិញ។

7.      ថ្លៃចិត្តសាស្រ្តៈ អ្នកលក់ទាំងឡាយគួរពិចារណាពីការដាក់ថ្លៃផងដែរ​ ថ្លៃចិត្តសាស្រ្តគឺជាវិធីសាស្រ្តដែលផ្ដល់នូវការទាក់ទាញ ជាពិសេសដល់អតិថិជនគោលដៅ។

១៧. វិធីសាស្រ្តផ្ដោតលើថ្លៃដើមៈ ការដាក់ថ្លៃផ្អែកលើភាគរយនៃថ្លៃលក់ភាគរយនៃថ្លៃលក់ ការដាក់ថ្លៃផ្អែកលើភាគរយនៃថ្លៃដើម។

១៨. វិធីសាស្រ្តផ្ដោតលើប្រាក់ចំណេញៈ ការដាក់ថ្លៃតាមគោលដៅប្រាក់ចំណេញ ការដាក់ថ្លៃដោយផ្អែកលើគោលដៅនៃចំនូលពីការលក់ ការដាក់ថ្លៃដោយផ្អែកលើចំណូលពីការវិនិយោគ។

១៩. វិធីសាស្រ្តផ្ដោតលើកំរិតប្រកួតប្រជែងៈ

v  ការដាក់ថ្លៃខ្ពស់ជាង ស្មើ ឬទាបជាង ថ្លៃលើទីផ្សារ

v  ការដាក់ថ្លៃខាត(ថ្លៃថោកជាងគេ លក់ឆ្លាស់ចុះឆ្លាស់ឡើង)

v  ការប្រកាសដេញថ្លៃ

២០. ក្របខណ្ឌច្បាប់នៃការដាក់ថ្លៃៈ ច្បាប់ហាមចំពោះការដាក់ថ្លៃ

1.    ការដាក់ថ្លៃថេរៈ ក្រុមហ៊ុនពីរ ឬច្រើនបានរួមគ្នាដាក់ថ្លៃផលិតផលក្នុងកម្រិតមួយថេរ ដែលធ្វើឲ្យមានការខាតបង់ដល់ក្រុមហ៊ុនផ្សេងៗទៀតដែលមានចំនែកខ្ពស់ និងចំនែកទីផ្សារតូចមានការពិបាកក្នុងការកែតម្រូវថ្លៃទៅតាមស្ថានភាពនៃការប្រកួតប្រជែង។

2.    ការរើសអើងថ្លៃៈ ការលក់ផលិតផលដែលមានកម្រិតគុណភាពដូចគ្នា ទៅឲ្យអតិថិជនដូចគ្នា​តែក្នុងតម្លៃដូចគ្នា។

3.    ការដាក់ថ្លៃទាបៈ​ ជាការដាក់ថ្លៃក្នុងកំរិតមួយទាបដើម្បីរុញច្រានគូប្រកួតប្រជែងផ្សេងៗទៀតឲ្យចេញពីទីផ្សារ។

២១. លក្ខណៈនិងសារៈសំខាន់នៃបណ្ដាញចែកចាយម៉ាឃីតធីង៖ ទំនិញទាំងអស់ត្រូវបាននាំយកទៅដល់ដៃរបស់អ្នកប្រើប្រាស់ដោយសារ​បណ្ដាញចែកចាយម៉ាឃីតធីងដែលមានបុគ្គលនិងក្រុមហ៊ុនជាអ្នកផលិតទំនិញ និងសេវាកម្មដើម្បីបំពេញតម្រូវការប្រើប្រាស់របស់អ្នកប្រើប្រាស់គ្រប់ប្រភេទ។

v ពាក្យប្រើសំរាប់ភ្នាក់ងារកណ្ដាល

· Middleman គឺជាភ្នាក់ងារកណ្ដាលទាំងអស់ដែលធ្វើសកម្មភាពទីផ្សារ ពីអ្នកផលិតទៅកាន់អ្នកប្រើប្រាស់ចុងក្រោយ។

· Agent or Broker គឺជាភ្នាក់ងារកណ្ដាលដែលបានទទួលសិទ្ធិក្នុងការបំពេញសកម្មភាពអ្វីមួយជំនួសឲ្យអ្នកផលិត និងទទួលបានកម្រៃជើងសារ។

· Wholesaler គឺជាភ្នាក់ងារកណ្ដាលដែលលក់ផលិតផលទៅឲ្យភ្នាក់ងារកណ្ដាលផ្សេងៗទៀត។

· Retailer គឺជាភ្នាក់ងារកណ្ដាលដែលលក់ផលិតផលបន្តទៅឲ្យប្រើប្រាស់ចុងក្រោយ។

· Distributor= Dealer គឺសំដៅទៅលើភ្នាក់ងារកណ្ដាលដែលបំពេញមុខងារច្រើនប្រភេទក្នុងការផលិតគិតទាំងសកម្មភាពលក់គ្រប់គ្រងសារពើភ័ណ្ឌ ផ្ដល់ឥណទាន។

២២. រចនាសម្ព័ន្ធនិងការរៀបចំបណ្ដាញចែកចាយមានៈ

1.      បណ្ដាញចែកចាយម៉ាឃីតធីងសំរាប់ទំនិញនិងសេវាកម្មប្រើប្រាស់ៈ

v  Product (រោងចក្រ អ្នកផលិត) ទៅកាន់ Consumers (អ្នកប្រើប្រាស់)

v  Product ទៅកាន់ Retailer (អ្នកលក់រាយ) ទៅកាន់ Consumers

v  Product ទៅកាន់ Wholesaler (អ្នកលក់ដុំ) ទៅកាន់ Retailer ទៅកាន់ Consumers

v  Product ទៅកាន់ Agent (ភ្នាក់ងារៈទទួលបានកំរៃជើងសារ) ទៅកាន់ Wholesaler ទៅកាន់ Retailer ទៅកាន់ Consumers

2.      បណ្ដាញចែកចាយម៉ាឃីតធីងសំរាប់ទំនិញនិងសេវាកម្មឧស្សាហកម្ម

v  Product ទៅកាន់ Industrial Users (អ្នកប្រើប្រាស់ឧស្សាហកម្ម)

v  Product ទៅកាន់ Industrial distributor (អ្នកចែកចាយឧស្សាហកម្មបន្ត) ទៅកាន់ Industrial Users

v  Product ទៅកាន់ Agent ទៅកាន់ Industrial Users

v  Product ទៅកាន់ Agent ទៅកាន់ Industrial distributor ទៅកាន់ Industrial Users

3.      បណ្ដាញចែកចាយម៉ាឃីតធីងដោយផ្ទាល់ៈ

v  ការលក់តាមការបញ្ជារទិញតាមសំបុត្រ

v  ការលក់តាមរយៈការផ្ញើសំបុត្រផ្ទាល់

v  ការលក់តាមរយៈសៀវភៅកាត់តាឡុក

v  ការលក់តាមរយៈទូរស័ព្ទ

v  ការលក់តាមរយៈការផ្សព្វផ្សាយតាម កាសែតឬ ឌីសវីឌីអូ

v  ការទិញតាមរយៈការមើលទូរទស្សន៍តាមផ្ទះ

២៣. ការដឹកជញ្ជូន គឺបានផ្ដល់នូវមធ្យោបាយដ៏សំខាន់ក្នុងការនាំយកទំនិញពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយទៀតនៅក្នុងប្រព័ន្ធភស្តុភារ។ មធ្យោបាយដឹកជញ្ជូនមាន៥គឺ់ៈ

v ផ្លូវដែកៈ រថភ្លើង​

v ផ្លូវថ្នល់ៈ ផ្លូវជាតិ ផ្លូវលំ

v ផ្លូវអាកាសៈ យន្តហោះ

v តាមបំពង់បង្ហូរៈ គឺជាមធ្យោបាយដឹកជញ្ជូនទំនិញ ឬផលិតផលពីទីតាំងមួយទៅទីតាំងមួយទៀតតាមរយៈបំពង់បង្ហូរដែលត្រូវបានគេប្រើប្រាស់តាមផ្លូវទឹក ក្រោមដី និងតាមមធ្យោបាយផ្សេងៗទៀត។

v ផ្លូវទឹកៈ កប៉ាល់ កាណូត ទូក សាឡាង

២៤. លក្ខណៈវិនិច្ឆ័យទៅលើការសម្រេចចិត្តលើមធ្យោបាយដឹកជញ្ជូនៈ

v  ចំណាយ (Cost) ៖ឆ្លងប្រទេស ឡាន​​រថយន្ត ប្រេងឥន្ធនៈ

v  ពេលវេលាៈ កំណត់ល្បឿន

v  សមត្ថភាពដឹកជញ្ជូន

v  កំរិតទុកចិត្ត

v  ទីកន្លែងទៅដល់

២៥. ដំណើរការទំនាក់ទំនងព័ត៌មានៈ

          Sender =>  Encoding => Message Channel => Decoding => Receiver => Feed Back

២៦. ការផ្សព្វផ្សាយចំរុះមានៈ

a.         ការលក់ដោយបុគ្គលិកផ្ទាល់

b.         ការលក់ដោយផ្ដល់រង្វាន់លើកទឹកចិត្ត

c.         ការទំនាក់ទំនងសាធារណៈ

d.         ការផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម

២៧. ​​​​​​​​ការលក់ដោយបុគ្គលិកផ្ទាល់ៈ គឺជាសកម្មភាពនៃការជំរុញការលក់ដែលគេបង្កើតដោយតម្រូវឲ្យមានទំនាក់ទំនងផ្ទាល់រវាងបុគ្គលិកលក់និងអ្នកទិញ។

1.    តួនាទីនិងសារៈសំខាន់នៃការលក់ដោយបុគ្គលិកផ្ទាល់មានៈ

§ ចំណងទំនាក់ទំនងដ៏សំខាន់រវាងក្រុមហ៊ុននិងអតិថិជន

§ ជាក្រុមហ៊ុនតាមទស្សន

§ ៈរបស់អតិថិជន

§ បំពេញតួនាទីដ៏សំខាន់បំផុតនៅក្នុងកម្មវិធីម៉ាឃីតធីងក្រុមហ៊ុន

២៨. ការលក់ដោយផ្ដល់រង្វាន់លើកទឹកចិត្តៈ គឺជាវិធីមួយដែលគេប្រើក្នុងសកម្មភាពនៃការជំរុញនៃការលក់ចំរុះ។ ការលក់ដោយផ្ដល់រង្វាន់លើកទឹកចិត្តមានពីរប្រភេទៈ

1.      ការលើកទឹកចិត្តចំពោះអ្នកប្រើប្រាស់៖ ប័ណ្ណបញ្ចុះតម្លៃ ការបញ្ចុះថ្លៃរយៈពេលខ្លី ការផ្ដល់រង្វាន់ឬបញ្ចុះថ្លៃពិសេស ការផ្ដល់រង្វាន់លើកទឹកចិត្ត ផលិតផលគំរូ ការដាក់តាំងផលិតផល។

2.      ការលើកទឹកចិត្តចំពោះភ្នាក់ងារកណ្ដាល៖ ការផ្ដល់ទំនិញដោយឥតគិតថ្លៃ ការផ្ដល់ថវិកាសំរាប់ផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម ឬដាក់តាំងផលិតផល  ការផ្ដល់ការបណ្ដុះបណ្ដាលបុគ្គលិកដោយឥតគិតថ្លៃ  ការបញ្ចុះថ្លៃទំនិញ។

២៩. ការទំនាក់ទំនងសាធារណៈ គឺសំដៅទៅលើកម្មវិធីទាំងឡាយដែលរៀបចំឡើងដើម្បីជំរុញនិងការពារនូវកេរ្តិ៍ឈ្មោះនិងផលិតផលរបស់ក្រុមហ៊ុន។

2.      ការទំនាក់ទំនងសាធារណៈអាចធ្វើតាមរយៈ

§  ការផ្សព្វផ្សាយសាធារណៈ annual report , brochure

§  ព្រឹត្តិការណ៍ផ្សេងៗ : News conferences, seminar

§  ការធ្វើបឋកថាៈ  In meeting, Opening (ជួលអ្នកប្រាជ្ញមកនិយាយ)

§  សកម្មភាពសេវាសាធារណៈ

§  ការផ្សព្វផ្សាយអត្តសញ្ញាណក្រុមហ៊ុន : Logo

៣០. ការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មៈ គឺជាទម្រង់នៃការបញ្ជូនព័ត៌មានដោយប្រយោលប៉ុន្តែត្រូវបានគិតកំរ៉ៃ។

v  ការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មចែកចេញជាពីរប្រភេទៈ

§ ការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មផ្ដោតលើផលិតផល

§ ការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មបង្កើនកេរ្ដិ៍ឈ្មោះក្រុមហ៊ុន

៣១. គោលដៅនៃការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មមានបីៈ

-        ការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មផ្ដល់ព័ត៌មាន

-        ការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មបញ្ចុះបញ្ចូល

-        ការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មរំលឹក

៣២. និស្សិតត្រូវប្រកបដោយអំណាចបីយ៉ាង៖

1.      ជំនាញច្បាស់លាស់

2.      ព័ត៌មានទាក់ទងនឹងជំនាញ

3.      សីលធម៌ និងគុណធម៌